สามวันต่อมา
“คุณย่าคะ แก้วกราบลาคุณย่าแล้วนะคะ ต่อไปแก้วคงไม่มีโอกาสได้มารับใช้คุณย่าอีกแล้ว”
การะบุหนิงพูดจบก็ก้มลงกราบคุณหญิงกาหลงด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เมื่อไม่นานมานี้หล่อนเองเพิ่งจะค้นพบว่าแท้จริงแล้วคุณย่ายังเอาใจใส่หล่อน และรักหล่อน แต่กว่าหล่อนจะรู้ความจริงข้อนั้นมันก็สายเกิน
ไปเสียแล้ว
“แม่แก้ว! พูดอะไรอย่างนั้น” คุณหญิงชราเอะอะเสียงดัง ไม่ชอบใจนักกับคำพูดราวกับจะลาจากไปตลอดกาลของหลานสาวอาภัพของตน “เธอก็แค่ย้ายออกไปจากบ้านนี้เท่านั้น อย่าพูดเหมือนว่าจะไม่กลับมาหาย่าอีก”
คุณหญิงดุ การะบุหนิงได้แต่ก้มหน้าลง “แก้วขอโทษค่ะ”
สิ้นคำขอโทษของหญิงสาว หล่อนก็ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวของท่าน ทว่าการะบุหนิงไม่ได้เงยหน้ามองท่าน หล่อนเอาแต่ก้มหน้านิ่งอยู่ในท่านั่งพับเพียบตรงหน้าคุณหญิงกาหลงเท่านั้น
วันนี้...เป็นวันครบกำหนดที่ทางฝ่ายนั้นบอกมา
วันนี้...หล่อนจะก้าวพ้นรั้วบ้านพีระนันท์ไปตลอดกาล
