ตีตราเสน่หา

ตอนที่26

หญิงสาวชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายที่จ้องมองอย่างไร้มารยาทด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินหนีไปจากมุมอับแสนสงบนั่นเสียเอง พยายามบังคับตนเองให้ไม่สนใจกับเจ้าของสายตาคมร้อนแรงทว่าไร้มารยาทที่จ้องมองหล่อนไปจนลับสายตา

นั่นทำให้เจ้าของดวงตาสีเทาคมกริบนั้นกระตุกยิ้มอย่างพึงใจ ที่จริงเขาสังเกตเห็นหญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นในชุดสีดำตัดกับผิวขาวผ่องเด่นสะดุดตา ท่าทางเปรี้ยวอมหวานของหล่อนทำให้เขาติดใจมองตามในยามที่หล่อนเคลื่อนไหวไปทั่วห้อง น่าแปลกที่ดูเหมือนหล่อนจะก้าวเดินติดๆ ขัดๆ ราวกับไม่คุ้นชินกับรองเท้าส้นสูงนัก แต่อะไรก็ไม่สะดุดสายตาของเขาเท่ากับยามเมื่อหล่อนหันหลัง ชุดที่คิดว่าเรียบร้อยกว่าสาวๆ ในงานที่พยายามแต่งกายโชว์เนื้อหนังเต็มที่นั้นกลับเด่นกว่าใครด้วยแผ่นหลังขาวเนียนไร้สิวฝ้า จนเขานึกอยากสัมผัสสักครั้ง อยากจะลองค่อยๆ เอามือของตนเองลูบไล้ไปทั่วลาดหลังเล็กเพื่อดูว่ามันจะนุ่มมือสักแค่ไหน

แค่คิด...ดูเหมือนหล่อนจะเรียกความร้อนให้กับเขาได้

แล้วยิ่งเมื่อจู่ๆ หล่อนก็เดินตรงมาทางนี้ ทำให้ชายหนุ่มได้เห็นใบหน้าของหล่อนชัด หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ใบหน้าหวานๆ นั้นถูกตบแต่งอย่างประณีต แต่สิ่งที่สะดุดตาเขามากที่สุดกลับเป็นนัยน์ตาเรียวโตสีดำสนิท เป็นประกายวิบวับ และเมื่อดูใกล้ๆ เช่นนี้หญิงสาวที่คาดว่าเป็นสาวเต็มตัวนั้นกลับกลายเป็นเพียงสาวน้อยน่าจะไม่เกินยี่สิบห้าเสียด้วยซ้ำ และจากที่คิดว่าสูงระหงกลายเป็นว่าแท้จริงหญิงสาวสูงแค่ปลายคางของเขาเท่านั้นเอง รูปร่างอ้อนแอ้นสมส่วนราวกับนางสวรรค์ ทำให้คนมอง

พึงพอใจยิ่งกว่าเดิม แถมเจ้าหล่อนยังทำเหมือนไม่เห็นเขาเสียอย่างนั้น มาหยุดยืนหันหลังให้เขาได้เห็นแผ่นหลังที่นึกอยากสัมผัสชัดๆ ตา

แต่แล้วเขาก็อดขันไม่ได้เมื่อเจ้าหล่อนหันมาถลึงตาใส่เขา ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดจากไปเมื่อจับได้ว่าเขาแอบมองหล่อนด้วยสายตาร้อนแรงอยากสัมผัสแนบชิดมากเกินไปหน่อย

เฮ้อ...นี่ถ้าเขาเจอหล่อนก่อนกาสะลอง รับรองแม่สาวน้อยร้อนแรงวัยแรกแย้มนั่นไม่อยู่ในสายตา ถึงใบหน้าจะสูสีสวยไม่น้อยไปกว่ากัน ทว่าความลึกลับน่าค้นหาและดึงดูดใจแม่สาวชุดดำเมื่อครู่นี้มีกว่าเยอะ

แต่เอาเถอะ...เขาคงต้องตัดใจไปก่อน เพราะแม่สาวชุดดำนั่นไม่ได้อยู่ในแผนการของเขา

และที่สำคัญ...เจ้าหล่อนไม่ได้มีนามสกุล ‘พีระนันท์!’

“เธอหายไปไหนมาดอกแก้ว”

คุณหญิงการะเกดตำหนิหญิงสาวเสียงเบา ทว่ากลับยังคงฉีกยิ้มให้แก่ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ผู้มีเส้นผมสีทองคำสุกปลั่งและนัยน์ตาสีฟ้าคมกริบ ตอนแรกหล่อนตัวชาวาบ ไม่กล้าเดินเข้ามาหาคุณหญิงการะเกด เพราะคิดว่าเขาคือมิสเตอร์แมคไกวร์ ทว่าเมื่อแนะนำตัวจริงๆ แล้วชายตรงหน้ากลับเป็นเพียงผู้ช่วยชื่อแมทธิวเท่านั้น ซึ่งการะบุหนิงไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองเผลอถอนหายใจด้วยความโล่งอกในยามที่ยกมือไหว้ให้แมทธิว แล้วก็ต้องยิ้มเก้อเมื่อคุณหญิงการะเกดปรายตามองหล่อนดุจัด ทำให้หล่อนยื่นมือไปทักทายเขาอย่างมารยาทสากลแทน

แมทธิวไม่ได้ถือสา แต่เมื่อพบหญิงสาวเขาก็แจ้งให้หล่อนได้ทราบว่าขณะนี้เจ้านายของเขามาอยู่ในงานแล้ว

“มิสเตอร์แมคไกวร์ต้องการพบกับคุณที่สวนข้างโรงแรมครับ เดี๋ยวผมจะเดินนำคุณไป”

ชายหนุ่มแจ้งแก่หล่อน และเมื่อเจอสายตาบังคับของคุณหญิงการะเกด หล่อนจึงได้แต่พยักหน้ารับไม่เกี่ยงงอน

“ค่ะ”

หญิงสาวพยักหน้าหงึก ในขณะที่กำลังเดินถอยห่างนั้นออกไป ทว่าก่อนจะเดินออกไปจริงๆ นั้นคนเก็บอาการสงสัยได้ดีเช่นแมทธิวกลับเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาที่ทำให้คุณหญิงการะเกดหน้าเสียและคนยืนรอเช่นการะบุหนิงตัวชาวาบ

“ผมไม่รู้นะว่าพวกคุณตกลงกันยังไง จู่ๆ ถึงเปลี่ยนตัวคุณกาสะลองเป็นคุณการะบุหนิง แต่เอาเถอะ ผมแค่ทำหน้าที่ของผม แล้วหลังจากนั้นคุณและมิสเตอร์แมคไกวร์คงมีเรื่องพูดกันอีกยาวคุณหญิงการะเกด เพราะเจ้านายของผมเกลียดที่สุดก็พวกเล่นแง่ตระบัดสัตย์! ไม่รักษาสัญญา!”

จบคำพูดเชิงข่มขู่นั้นแมทธิวก็เดินนำไปทันที ทิ้งให้การะบุหนิงเหลียวมองคุณหญิงการะเกดตัวสั่น ดวงตาสีนิลฉายแววประหวั่นพรั่นพรึงแกมขอร้องให้คุณหญิงช่วยหล่อน ทว่าสิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมานั้นมีเพียงดวงตาดุจัดที่ถลึงมองมา พร้อมกับคำพูดไร้เสียงที่คุณหญิงการะเกดขยับปากบอกหล่อนอย่างรวดเร็วว่า ‘แกต้องกล่อมให้มิสเตอร์แมคไกวร์รับแกเป็นเจ้าสาวให้ได้เข้าใจไหม!’