Stealing Fate (Free to Read ‐ R18)

ii. f o r g o t t e n

Fuck!

Napamura na lang si Dilan sa mga kinikilos niyang hindi naman kayang kontrolin. Napahapo siya sa kaniyang mukha, bumalikwas nang pagkakahiga, at saka lumalayo sa kama na kung saan ay nakahiga pa rin ang babaeng kahalikan niya.

"Where are you going?" Patamlay ang boses nito habang ayaw nang lumingon pa ni Dilan sa gawi ng kama, "You want me to get naked, right? So, come7 here!"

Alam ni Dilan na lunod lang sa alak ang babaeng 'to. He knows too well that she's not the type of woman who wants to have a one night stand. The way she kisses him back, the way she moans whenever he kisses her deeply, lahat iyon ay inosenti. Lahat iyon ay may bakas ng pagiging baguhan.

Dire-diretso si Dilan sa banyo, at walang pakialam na binuksan ang shower. Binasa niya ang sarili niyang katawan, kahit pa nakasuot pa siya ng pantalon. Nararamdaman niya kaagad ang lamig ng tubig na dumadaloy sa kaniyang balat. The heck he cares! His body is too hot, na hanggang ngayon ay hinahanap pa rin ng kaniyang katawan ang mga alak ng babaeng 'yon.

Hindi niya alam kung gaano na ba siya katagal sa banyo. Ang masaklap pa, wala palang tuwalya sa loob.

Shit!

Napamura na naman sa katangahan niya. Minabuti niyang hintayin nang ilang minuto, bago lumabas ng banyo. Hinintay niyang humupa ang anumang mayro'n sa kanilang dalawa. Alam niyang matutulog din naman 'yon dahil sa sobrang kalasingan. Alam niyang hinding-hindi 'yon maghihintay sa kaniya.

At tama nga ang kaniyang hinala.

Nilakihan pa ni Dilan ang awang ng pintuan at sumilap sa may higaan. And there, he sees her sleeping like an angel - or so he thinks of that way. Bukas ang blouse dito at nakikita na ang pulang bra. Natatanaw din ang kaliwang balikat nito nang dahil sa nausyaming paghuhubad...sana. At ang mahaba nitong itim na palda ay umakyat nang bahadya at kita-kitang ang maputi nitong mga hita.

This woman dresses so conservative in an attractive kind of way. Napatutop pa siya habang pinipilit na huwag mag-ingay. He walks there, naked, at wala na siyang pakialam pa. Hinahap niya kaagad ang towel at pinunasan ang kaniyang katawan, bago niya 'yon inilagay sa kaniyang beywang.

Binuksan kaagad ni Dilan ang cabinets at nagkalkal ng pwedeng masuot na damit. Napangiwi na lang siya dahil magkaiba talaga ang taste nilang dalawa ni Dien. Wala siyang makitang ibang kulay na damit kundi puti, itim, or gray lang. Majority of these clothes are too formal, na taliwas sa get-up niya.

Wala siyang pakialam na kumuha ng puting sando and boxer shorts na halatang hindi pa nagagamit. He's too lazy to get his baggage outside, kaya inabot na lang niya kung ano'ng pwede at mabilis na sinuot.

Pagkatapos problemahin ang simpleng problema, tahimik siyang naglalakad papunta da gilid ng kama. He stares her face again. She's a total mess, but Dilan find it cute. Inayos niya ang palda nito para matakpan ang mga hita. He buttons her blouse, too. Para mas malayo sa tukso, kinumutan niya ito at kinuha ang remote control ng Sharp aircon, at pinaandar iyon. Binuksan din niya ang nightlamp para naman magkaroon ng kaunting ilaw ang kwarto.

Habang tinititigan niya ang babaeng 'to, mas lalo lang siyang na-a-attract. His weird minds tells him to touch her again, pero hindi siya nagpatalo. This woman is still his brother's fiancè. At kahit gago 'yon at hindi pa niya alam kung ano pa ang tunay na nangyayari, kailangan niya pa rin niyang magbigay ng respeto. He will deal with Dien tomorrow, but for now, something tells him that he should take care of her first.

Napailing-iling pa siya sa nangyari kanina, habang napasuklay pa ng sarili niyang bukok. Stupid acts! Parang gusto niya tuloy humingi ng despensa kapag magkakaroon na ito ng ulirat. The night seems too young to get up too early. Saka lang niya naramdaman ang jetlag sa mahigit 24-plane ride. He needs to rest, too.

Tomorrow will be different.

****

Nagising si Dilan sa napakabangong amoy ng kape na nanonoot sa kaniyang ilong. Hindi niya napansin na sa katabing sofa lang siya nakatulog. Dahil siguro sa pagod. Whatever it is, wala na siyang pakialam pa. His focus is on the empty bed. Napatayo siya sa kaniyang kinauupuan at kaagad na nilibot ng kaniyang mga mata ang buong silid. Still, she isn't there.

Lumabas siya ng kuwarto, at bumaba papunta sa may kusina. Mas naamoy niya ngayon ang kape at ginisang kanin. It's been too long since he wakes up like this. Iyong may naamoy na pagkain kapag nagigising. Nasanay na siya sa estates na mag-isa lang. Sanay na siyang walang naaamoy dahil late din naman siya nagigising. At pakiwari niya'y namimiss niya ang ganitong pakiramdam. It feels like a home. And he hates it. Dahil hindi naman ito para sa kaniya. Hindi siya ang fiancè ng babae. Hindi niya ito bahay. At mas lalong hindi ito ang buhay niya.

Nadatnan niya ang babaeng nakatalikod habang nakatayo sa harapan ng kitchen stove. Iba na ang suot nito. Naka-loose shirt na yellow, at naka-shorts na maluwang, natawa na lang si Dilan nang mapagtantong pareho silang kumupit ng damit sa kaniyang kakambal. Nakatali na rin ang buhok nito - messy bun. At talagang nagdagdag pa nito ng ka-sexy-han, iyong mga loose strands ng buhok sa leeg.

Kamuntik pa siyang mapaatras nang bigla na lang itong tumalikod, at nagkasalubong sila ng tingin. She was holding a plate full of hotdogs and sunny-side eggs. Habang siya, hindi niya alam kung paano mag-re-react, after what they have done last night. This morning seems awkward, yet kinda perfect for him.

"G-good morning," pautal nitong pagbati sa kaniya. Mabuti na lang at ito ang unang nagsalita. "Akala ko, tulog ka pa kaya pinagluto muna kita ng almusal."

Naglakad ito at kaswal lang na lumihis lang ang babaeng 'to sa kaniyang harapan. Sinundan 'yon ni Dilan ng tingin. Maingat at dahan-dahan nitong ibinaba ang mga pagkain sa mesang pabilog. Mayroon na ro'ng dalawang tasa ng kape. Isang plato na puno ng sinangag at may tuyo pa. Sa kabilang banda, kahapon pa nang tanghali ang huli niyang kain. At talagang kumakalam na ang kaniyang sikmura.

"Umupo ka na at kumain," aya ng babae. Para siyang ideal wife kung titingnan, ngunit alam ni Dilan na bakas sa mga mata nito ang tinatagong lungkot ma nadarama.

"Thanks," kaswal niyang sagot. Hindi pa rin siya tumitinag sa kaniyang kinatatayuan. "Hindi ka ba kakain?" dagdag pa niya. Isa lang ang plato sa mesa.

"Mauuna na ako. Kailangan ko nang umuwi. Ayokong maabutan ni Dien dito. I'm sorry. Masyado akong lasing kagabi. Maliban sa naglasing ako nang sobra, wala na rin akong natatandaan pagkatapos."

Inaayos pa rin nito ang mesa. Hindi tuloy alam ni Dilan kung saan ba do'n ang una niyang pagtutunan nang pansin.

"Ikaw ba ang nagbuhat sa akin?" Biglang namula ang mga pisngi nito. Mas kyut siyang tingnan ngayon kaysa sa kagabi. "Ikaw din ba ang naglihis ng lahat ng kalat ko?"

Ang dami nitong tanong. Mas lalo tuloy itong naging kyut nang lumaki lalo ang mga bilugan nitong mga mata. He simply nods, and she just freaks out after.

"Oh my God! Sorry! Sorry! Sorry sa trouble!"

Napangiti lang si Dilan sa harapan nito. Maybe, what happen to them is his secret alone. Wala itong maalala at mas mabuti na 'yon, kaysa sa magkaroon ng komplikasyon.

"How did you know that I'm not your boyfriend?" kaswal niyang tanong. He and Dien are identical twins. Mahirap alamin kung titig lang ang pag-uusapan.

"The way you look, the sound of your voice, and even how your eyes blink, alam kong hindi ikaw si Dien."

He has to admit. She is very observative. Pero, kahit siya, hindi niya alam ang pagkakaiba nila ni Dien - physically.

"I'm impressed." Dahan-dahan na rin siyang naglakad papalapit sa mesa. "Hindi mo na kailangan pang ipagluto ako. I can cook."

"Naaah! Iyan lang ang kaya kong gawin para magpasalamat. Pasensiya na at naabala pa kita. Nakita ko ang bagahe mo. Kaya alam kong hindi ikaw ang boyfriend ko."

Umupo si Dilan sa bakanteng upuan. Kinuha niya ang kutsara at isinubo ang sinangag sa kaniyang bibig. Nang malasahan niya ang pinagsama-samang karne, kanin, itlog sa kaniyang bibig, natulala siya at napatitig sa babae. Simple lang pero perpekto ang pagkakaluto. This woman cooks so well, at sumubo pa siya ng isa pa...hanggang sa isa pa.

"Salamat at hindi mo niluwa," pangiti nitong sabi.

Bahadyang kumunot ang kilay ni Dilan sa pagkakasabi nito. Lumunok muna siya, kinuha ang kape sa gilid at dahan-dahang ininom niya, at saka siya lumingon sa babae. "At bakit ko naman 'yon gagawin?"

"Your brother always do that," mapakla nitong sagot. Tuluyan na ring nawala ang ngiti sa mga labi nito.

Naghintay si Dilan na magsalita pa itong muli, ngunit wala na. Silence fills the room.

"What's your name?" Ironic, ngayon pa talaga siya nagtanong.

"Misha Frendil."

Naubos niya ang hinanda nitong agahan. Even the coffee tastes so great. "Sorry, that my brother is a bastard. He cannot distinguish a diamond from a rock. I haven't seen him for five years now. You can call me, Dilan."

Dahan-dahan siyang tumayo sa kaniyang kinauupuan at binitbit ang kaniyang plato sa lababo. Madami pa siyang damit sabihin o itanong.

Ngunit, isang nagtinginan silang dalawa nang bigla na lang may nag-ingay sa may sala. Hinuha niya, dumating na ang kaniyang kakambal sa wakas. Hindi alam ni Dien kung ano ang gusto pa niyang iisipin nang maglalad silang dalawa papalabas ng kusina.

Dien isn't alone. May iba pang boses ang naroon, bukod sa kaniya. Boses ng babae na para bang kinikiliti pa.

Napatutop si Dilan ng noo, nang tumambad sa kaniya ang dalawang taong naghahalikan sa may sofa. Ang kaniyang kakambal ay nakadagan sa isang babaeng nakadantay na ang dalawang hita sa beywang nito. This morning is getting awkward.

Nakita ni Dilan ang mga luha sa mga mata ni Misha na malayang dumadaloy sa kaniyang pisngi. And before he knows what he is doing, nakalapit na siya kay Dien at nasapul niya ito ng suntok sa mukha.

Walang kuwenta ang kaniyang kakambal. He doesn't know what it feels like to be forgotten.