วันนี้ไม่เห็นค่า..วันหน้าไม่รักแล้วนะ

บทที่ 1

ลมหนาวตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมของให้คุณตาวีระชัยใส่บาตร หญิงสาวทำจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ยกเว้นแค่วันพระหรือวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาต่างๆ ชายชราสังเกตุเห็นว่าหน้าตาของหลานสาวดูบวมๆ จึงเอ่ยถามขึ้น

“เมื่อวานไปหาตาน่านมาละสิ ถึงกลับมาตาบวมแบบนี้”ชายชรารู้ว่าหลานสาวของตนคิดอย่างไรกับน่านฟ้า

“.....” ลมหนาวเงียบไปสักพัก เธอพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อออกมา

“ค่ะ หนาวไปหาพี่น่านมา พี่น่านยังใจร้ายเหมือนเดิม ทำไมคะตา ทั้งๆ ที่หนาวก็เปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว หนาวไม่ได้มีนิสัยเหมือนเดิมแล้ว แต่พี่น่านก็ยังไม่เลิกเกลียดหนาวเลย ฮือ..ฮือ” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำตานองหน้า

“ตาว่า หนาวก็อย่าไปยุ่งกับพี่เค้าเลยลูก ใครเค้าไม่รักหลานของตาก็ชั่งเค้า แต่ตารักหนาวนะลูก” ชายชราเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวของหลานสาวเบาๆ ลมหนาวได้ยินคำพูดของตาก็ยิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้น หันไปกอดตาที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ไม่ค่ะ หนาวจะไม่ยอมแพ้ หนาวจะทำให้พี่น่านรู้ว่าหนาวไม่ใช่เด็กนิสัยไม่ดีคนนั้นอีกแล้ว หนาวต้องการพี่น่านคนเดิมของหนาวกลับมา” เธอเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่มุ่งมั่น

ชายชราส่ายหัวเบาๆ เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก นิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจ ก็ยังคงเป็นอยู่ แล้วมาบอกว่าตัวเองเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ก่อนจะตอบหลานสาวออกไปตามแบบฉบับของคุณตาที่รักและตามใจหลานสาวมาก

“ตามใจหนาวแล้วกันนะลูก ตาเป็นกำลังใจให้หนาวและจะอยู่ข้างหนาวเสมอ”

“ขอบคุณค่ะตา หนาวรักตานะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมส่งเสียงออดอ้อน

ช่วงเช้าวันนี้น่านฟ้าพาเพื่อนๆ ไปเที่ยวตลาดน้ำชื่อดังของจังหวัด ก่อนจะพากันกลับมาที่บ้านสวนในช่วงเย็น ส่วนลมหนาวมารอน่านฟ้าที่บ้านตั้งแต่ดวงอาทิตย์ขึ้นจวบจนตะวันลับขอบฟ้า จนกระทั่งเห็นรถน่านฟ้าขับเข้ามา ลมหนาวรีบลุกเดินไปหาน่านฟ้าที่กำลังขนของลงจากรถ

“พี่น่าน”

“มาทำไม?” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม เพื่อนๆ ของเขาต่างพากันหยุดมอง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ลมหนาวถึงกับไปไม่เป็นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบออกไป

“หนาวมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่น่านค่ะ”

“แต่พี่ไม่ว่าง ขอตัวก่อนนะ ไปกันเถอะพวกเรา” น่านฟ้าตัดบท พร้อมกับยกของที่พึ่งขนลงจากรถและเดินนำเพื่อนๆ เข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ลมหนาวยืนเคว้งคว้างอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“มึงแม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะ ไอ้น่าน” นทีโพล่งออกมา

“ถ้ามึงรู้จักยัยนี่ มึงก็ต้องทำแบบกูนี่แหละ”

“มึงก็เล่าสักทีสิ พวกกูจะได้รู้ว่าน้องเค้าเป็นแบบไหน”

“เออๆ ไว้เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” น่านฟ้าพูดตัดความรำคาญ เพราะที่จริงแล้วเขาไม่อยากจะนึกถึงหรือพูดถึงหล่อนเสียด้วยซ้ำ

“เอ่อน่าน พอดีฟ้าลืมของไว้บนรถ เดี๋ยวฟ้าไปเอาก่อนนะ เจนไปเพื่อนเราหน่อยสิ” เพียงฟ้าพูดพร้อมกับส่งสัญญาณให้เจนจิรา

“ให้น่านไปเอาให้มั้ย ฟ้าจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย”

“อ่อไม่เป็นไรน่าน เดี๋ยวฟ้าไปกับเจนดีกว่า”

“อ่ะนี่ กุญแจ” น่านฟ้ายื่นกุญแจรถให้เพียงฟ้าพร้อมกับส่งยิ้มแสนหวานอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใคร พวกเพื่อนๆ ต่างก็รู้ว่าน่านฟ้าคิดเกินเพื่อนกับเพียงฟ้า มีแต่เพียงฟ้าเท่านั้นที่ทำเป็นไม่รู้

“ขอบใจนะ” เพียงฟ้ายิ้มหวานพร้อมกับยื่นมือไปรับกุญแจรถจากน่านฟ้า แล้วเพียงฟ้าก็กลับไปที่รถพร้อมกับเจนจิรา

“ฟ้า แกจะทำอะไร” เจนจิราเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะคิดว่าเพียงฟ้าไม่ได้ลืมของไว้บนรถอย่างที่บอก

“เดี๋ยวก็รู้” เพียงฟ้าไม่ตอบคำถามและเดินนำไปยังสถานที่ที่เธอคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่

เมื่อเดินมาถึงข้างบ้านที่เป็นลานจอดรถ เพียงฟ้ามองไปรอบๆ นั่นไง! ยัยเด็กนั่นยังอยู่ แล้วเพียงฟ้าก็เดินตรงไปหาเด็กสาวคนนั้นทันที

“เธอยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ น่านเค้าไม่อยากคุยด้วย ก็ยังจะหน้าด้านอยู่อีก” คำพูดที่ไม่น่าออกจากปากหญิงสาวที่ดูเรียบร้อยต่อหน้าทุกคน ซึ่งมีแต่เจนจิราเท่านั้นที่รู้นิสัยของเพียงฟ้าดีกว่าใครๆ ลมหนาวหันกลับมาตามเสียงไม่น่าฟังนั้น

“เรื่องของหนาว ไม่เกี่ยวกับพี่” เธอสวนกลับไป

“ฉันก็แค่เตือนด้วยความหวังดี น่านเค้ามีคนที่เค้าชอบอยู่แล้ว เค้าไม่มีวันชอบเด็กอย่างเธอหรอก”

“ทำไม เด็กอย่างหนาวมันทำไม” ลมหนาวจ้องหญิงสาวที่สวยแต่รูปตรงหน้าด้วยสายตาขุ่นเคือง

ด้านเพียงฟ้าเมื่อเห็นน่านฟ้ากำลังเดินมาทางนี้จึงก้าวเท้า เข้าไปหาเด็กสาวตรงหน้า

“ก็ไม่ทำไม ก็แค่..” เพียงฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงยียวน พร้อมกับจับไปที่ข้อมือของลมหนาวทั้งสองข้าง ส่วนลมหนาวเมื่อเห็นดังนั้นจึงพยายามแกะมือของเพียงฟ้าออก

ทันใดนั้นเพียงฟ้าก็ปล่อยมือและทำเป็นล้มลงไปนั่งกับพื้น ทำราวกับว่าเธอถูกลมหนาวผลักจนล้ม

“โอ๊ย!!!” เพียงฟ้าร้องเสียงดังออกมา จนทำให้น่านฟ้าที่กำลังเดินเปลี่ยนเป็นวิ่งมาทันที ชายหนุ่มเห็นเพียงฟ้าได้รับบาดเจ็บจึงตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะหนาว เธอทำอะไรเพียงฟ้า” น่านฟ้าประคองหญิงสาวที่ล้มอยู่ตรงหน้าให้ลุกขึ้นยืน เสียงของน่านฟ้าทำให้เพื่อนๆ ที่อยู่ในบ้านรีบวิ่งออกมาดู

“โอ๊ย! น่าน ฟ้าเจ็บข้อเท้า ลุกไม่ไหว” เพียงฟ้าออดอ้อนชายหนุ่ม พร้อมกับหันไปยิ้มเยาะเย้ยลมหนาว มีเพียงลมหนาวและเจนจิราเท่านั้นที่เห็นว่าเพียงฟ้าทำหน้าตาอย่างไร

“กลับไปได้แล้วหนาว แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก พี่ไม่อยากเห็นหน้าหนาว” ชายหนุ่มตวาดเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“พี่น่านจะไม่ถามสักคำเลยเหรอ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ลมหนาวพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่กำลังเอ่อไหลออกมา เขาไม่ถามเธอสักคำ แต่เขาตัดสินเธอไปแล้ว

“พอดีฟ้าเห็นน้องยืนทำหน้าเศร้าอยู่ ฟ้าก็เลยจับมือน้อง เพื่อจะปลอบ แต่น้องน่าจะตกใจ น้องก็เลยสะบัดมือฟ้าออกแรงไปหน่อย ฟ้าไม่ทันตั้งตัวก็เลยเสียหลักล้มน่ะ น่านอย่าไปว่าน้องเลยนะ” เพียงฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“ตอแหล พูดออกมาได้ยังไง” ลมหนาวสวนกลับทันควัน

“หยุดนะ..ลมหนาว อย่ามาพูดจาหยาบคายที่นี่ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังเป็นเหมือนเดิม นิสัยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน” น่านฟ้าเค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธ ในขณะที่มือยังจับข้อเท้าของเพียงฟ้าไว้

“เพื่อนพี่เค้าแกล้งล้มเอง หนาวไม่ได้ผลัก”

“ฟ้าเป็นคนนิสัยดี เป็นคนเรียบร้อย เค้าไม่มีทางทำแบบที่เธอพูดหรอก”

“หึ!!” ลมหนาวเบะปาก “งั้นก็เชิญพี่น่านอยู่กับเพื่อนคนดีของพี่ไปเถอะ”

“เดี๋ยว!! เธอต้องขอโทษฟ้าก่อน” คนทำผิดก็ต้องขอโทษ เห็นๆ อยู่ว่าลมหนาวตั้งใจผลักเพียงฟ้า เขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้เด็ดขาด

“ไม่ หนาวไม่ผิด หนาวไม่มีวันขอโทษยัยนี่หรอก” ลมหนาวไม่ยอมเช่นกัน เชอะ!! เรื่องอะไรจะต้องขอโทษ หล่อนทำตัวเองแท้ๆ ยังมีหน้ามาใส่ความเธออีก

“ลมหนาว” น่านฟ้าเรียกชื่อเต็มของเธอด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าโกรธจัด

“เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกน่าน น้องคงไม่ได้ตั้งใจ น่านอย่าไปบังคับน้องเค้าเลย” เพียงฟ้าพูดแทรกออกมาพร้อมกับเงยหน้ามองน่านฟ้าด้วยสายตาเศร้าๆ

“เธอเห็นมั้ยว่าฟ้าเค้าเป็นคนดีแค่ไหน ที่ไม่ถือโทษโกรธเธอ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาที่บ้านหลังนี้อีก ฉันเกลียดเธอ ได้ยินมั้ย”

“ฮึก..ฮืออ พี่น่านใจร้าย” ลมหนาวร้องไห้จนตัวสั่น เขาคงเกลียดเธอแล้วจริงๆ สินะ สรรพนานที่เคยใช้ยังเปลี่ยน จากนั้นลมหนาวก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที ในขณะที่เพียงฟ้ากับเจนจิราสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ

เช้าวันต่อมา น่านฟ้ากับเพื่อนๆ ก็กลับไปเรียนต่อ เหลืออีกแค่เทอมเดียวพวกเขาก็จะเรียนจบปริญญาตรีกันแล้ว ทั้งน่านฟ้าและเพื่อนผู้ชายในกลุ่มอีกสามคน ต่างก็จะไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ ส่วนสองสาวนั้นมีงานที่รองรับอยู่แล้ว