“ท่านแม่ทัพ ข้าว่า ข้าบอกท่านอย่างชัดเจนแล้ว หวังว่าท่านจะเข้าใจ อีกอย่างข้าไม่ได้มาบอกเพื่อขออนุญาตท่าน เพียงแค่บอกกล่าวไว้เท่านั้นเจ้าค่ะ ท่านหมอหลิวข้าขอตัวก่อน” เยี่ยนอิงก้มหัวลงให้ทั้งสองเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากป่าไปพร้อมกับเสี่ยวไป๋
“เช่นนั้น ข้าจะไปส่ง” หมานจื้อจ้านเดินตามนางไป โดยไม่เอ่ยถามความเห็นจากนาง
พอเดินห่างจากกลุ่มคนมาได้ไม่ไกล เยี่ยนอิงก็ชะงักฝีเท้าของนางลง ก่อนจะหันกลับมามองหมานจื้อจ้านที่เดินตามมาอย่างเงียบๆ
“ท่านแม่ทัพ ข้ากลับเองได้เจ้าค่ะ อีกอย่างหากมีชาวบ้านอยู่ด้านล่างเขา ข้าไม่อยากให้ผู้อื่นนินทาท่านได้” เยี่ยนอิงมองสบตาเขาอย่างจริงจัง
“ข้าไม่สนว่าผู้ใดจะนินทาเช่นใด ในเมื่อข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าเจ้าต้องรับผิดชอบข้า ข้ายังยึดมั่นคำเดิม”
เยี่ยนอิงกัดฟันแน่น เพื่อข่มอารมณ์โมโห ดูเหมือนว่าบุรุษตรงหน้าจะฟังคำพูดของนางไม่เข้าใจ
“ข้าไม่ได้มองเรือนร่างของท่านด้วยซ้ำ จะต
