เยี่ยนอิงเดินกลับเข้าไปล้มตัวนอนในห้องของนาง นางนอนกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างชอบใจ นานเพียงใดแล้วที่นางไม่ได้นอนเล่นเช่นนี้
นับตั้งแต่รู้ตัวว่าต้องกลายเป็นผู้ฝึกตน ตัวนางก็แทบจะใช้เวลาทั้งหมด นั่งเดินลมปราณ ฝึกวรยุทธ์ ทั้งยังมีเรื่องของหอเหว่ยซินเข้ามาอีก
พอรุ่งเช้า เยี่ยนอิงจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วก็ออกมาด้านนอก ป้าตู้สอบถามความมาจากเสี่ยวชีแล้วจึงได้รู้ว่าเยี่ยนอิงนางลงจากเขามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“อิงเออร์ เจ้ามิได้รับอันตรายที่ใดใช่หรือไม่” ป้าตู้มองสำรวจเยี่ยนอิงอย่างเป็นห่วง
เสียงถ้ำถล่มเมื่อคืนดังไม่น้อย แม้แต่หมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลยังได้ยิน แล้วคนในหมู่บ้านเฟิ้งกวนจะนอนหลับกันได้อย่างไร
“ข้ามิเป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าออกมาก่อนที่ถ้ำจะถล่มลง”
“น่าประหลาดนัก ถ้ำกลางป่าเคยปรากฏให้เห็นเสียที่ไหน ผู้นำหมู่บ้านกวนขึ้นเขาไปกับบุรุษในหมู่บ้านตอนที่ฟ้าเพิ่งจะสว่าง กลับลงมาบอกเล่าเรื่องให้ฟัง ข้า
