7 ขัดคำสั่ง

1671 Words

เวกัสนั่งกินสลัดผักที่น้ำทิพย์อุตส่าห์เตรียมมาให้ด้วยความฝืนใจในห้องลับที่สร้างเอาไว้ใต้ตึก ร่างสูงทำท่าผะอืดผะอมหลายครั้งแต่ก็ยังกลืนมันลงไปทีล่ะคำ ๆ จนหมด “เฮ้ออ รสชาติห่วยแตก” เขาพูดพร้อมกับกลืนคำสุดท้ายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะคว้าน้ำมาดื่มล้างคอ “นายน้อยครับ มากันครบแล้วครับ” “อืม” เวกัสโยนขวดลงถังอย่างแม่นยำก่อนจะเดินไปหาลูกน้องที่เข้าแถวรออย่างใจจดใจจ่อ แม้จำนวนจะมีไม่มากเท่าเมื่อก่อนแต่ทุกคนก็สามารถเชื่อใจได้ “กูมีเรื่องจะถามแค่เรื่องเดียว.....” น้ำเสียงที่ผ่อนคลายกลายเป็นตึงเครียดในพริบตา ทุกคนต่างตกอยู่ในบรรยากาศที่กดดันจนเหงื่อแตกเพราะไม่รู้ว่าเวกัสจะคุยเรื่องอะไรกันแน่ “ทำไมช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาถึงไม่มีรายงานเรื่องผู้หญิงที่กูสั่งให้ไปคุ้มกัน” “....” นี่คือเรื่องที่เขาคาใจ ต่อให้จะงานยุ่งแค่ไหนแต่เวกัสไม่ใช่คนขี้ลืม เขาจำได้ทุกรายงานที่ลูกน้องส่งเข้ามาและเมื่อนึกย้อนไปก็เจอว่าตัวเองไม่ได้รับรายงานเรื่องน้ำทิพย์มาประมาณสองอาทิตย์แล้ว มันชนกับช่วงที่เขางานยุ่งและเลขามาขอลาออกพอดีทำให้เขาไม่ทันสังเกตจนไม่รู้ว่าน้ำทิพย์รู้จักกับเนมด้วย “ไอ้คริส มึงตอบมา” “นายครับ....” ‘แกร๊ก’ เสียงขึ้นไกปืนจากคนตรงหน้าทำให้คริสต้องกลืนน้ำลาย แววตาของเวกัสฉายแววเอาจริงจนน่าหวั่นใจ ปืนในมือเขาจ่อหัวห่างแค่ไม่กี่มิล “ตอบมา มึงทำแบบนั้นทำไม?” “ผม...แค่ไม่อยากให้นายน้อยมีจุดอ่อน” “จุดอ่อน?” “ครับ” คริสสูดหายใจเข้าลึก ๆ และยอมพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา เขาทำไปก็เพราะหวังดีต่อเวกัสทั้งนั้น ไม่ได้คิดจะทรยศหรือแทงข้างหลังเลยแม้แต่นิดเดียว “นายน้อยไม่เคยใส่ใจใครเท่าเธอมาก่อน มันทำให้ผมรู้ว่าเธอพิเศษกว่าคนที่ผ่าน ๆ มา” “....” เมื่อเห็นว่าเวกัสยังคงไม่ขัดและไม่ลดปืนลงเขาจึงเลือกที่จะพูดมันทั้งหมดและได้แต่หวังว่าเวกัสจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำลงไป “เธอกำลังทำให้นายน้อยมีจุดอ่อนที่จะถูกเพ่งเล็งได้ง่าย ผมแค่อยากให้เธอห่างออกจากนายน้อยก็เท่านั้นเองครับแต่ผมก็ยังสั่งคนให้คุ้มกันเธอเหมือนเดิม” “แต่เลือกที่จะไม่รายงานกู?” “ครับ” เวกัสรู้ดีที่สุดว่าสิ่งที่มือขวาตัวเองพูดนั้นเป็นความจริง เขากำลังรู้สึกกับเธอมากกว่าแค่คนที่นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว ไม่ใช่เพราะกลัวเธอท้องแต่มันมากกว่านั้น “กูรู้ว่ามึงหวังดีแต่มึงขัดคำสั่งกู...คงเตรียมใจมาแล้วใช่ไหม” “ผมเตรียมใจมาแล้วครับ” “ดี” เวกัสลดปืนลงก่อนจะโยนมันให้กับลูกน้อง เขาหยิบมีดพกออกมาถือและพยักหน้าให้ลูกน้องข้าง ๆ เอามีดให้กับคริส “กฎของกูคือใครขัดคำสั่งคนนั้นต้องตาย เข้ามาคริส กูจะสั่งสอนมึงเอาว่ากูปกป้องคนของกูได้และเธอไม่ใช่จุดอ่อนแต่เป็นนายหญิงของพวกมึงทุกคน” “ผม...ทำไม่ได้ ผมทำร้ายนายน้อยไม่ได้ครับ!” คริสปัดมีดในมือคนที่เอาเข้ามาให้ออก เขามองหน้าเวกัสคนที่เขาดูแลมาตั้งแต่เด็กและเห็นมาทุกการเติบโต จะให้เขาสู้กับเวกัสเขาทำไม่ได้จริง ๆ “กูสั่งให้มึงสู้!!” “อั่ก!!” เวกัสพุ่งเข้าใส่คริสด้วยความโกรธ เขาเหมือนเสือที่พร้อมล่าเหยื่อมากในตอนนี้ มีดคมกริบจ่อเข้าที่คออีกฝ่ายแล้วออกแรงกดเล็กน้อยจนมีเลือดซึมผ่านผิวหนัง “จะฆ่าผมก็ได้ครับแต่ผมจะไม่ทำร้ายนายน้อยเด็ดขาด” ทั้งแววตาและสีหน้าที่พร้อมตายของคริสทำให้ปลายมีดที่กำลังกดลงหยุดชะงักไปเล็กน้อย เวกัสปักมีดเฉี่ยวใบหน้าของอีกฝ่ายไปแค่นิดเดียวก่อนที่เขาจะลุกยืนขึ้นแล้วหันหลังให้กับอีกฝ่าย “หลังจากนี้มึงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกูอีกแล้ว ไปซะ ถ้ากูเจอมึงอีกจะไม่ใช้แค่มีดที่พุ่งเข้าหามึง” “นายน้อย....” “มึงรู้ดีที่สุดว่ากูเป็นคนยังไง คำพูดกูคือคำขาด” “พวกมึงทุกคนจำเอาไว้ กูจะไม่ปราณีใครเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด ถ้าผู้หญิงของกูเป็นอันตรายคนที่รับผิดชอบจะเป็นพวกมึงทั้งหมดและใครกล้าที่จะขัดคำสั่งกูจุดจบของมันก็จะไม่ต่างจากไอ้คริส” เขาเดินไปหยิบสูทที่พาดไว้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ทุกคนที่มาในวันนี้ยืนเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว อย่างที่เขาบอกนั่นล่ะคำพูดเขาคือคำขาดที่ทุกคนต้องฟังและทำตาม ใครที่กล้าขัดคำสั่งก็ต้องน้อมรับผลที่ตามมาให้ได้ ครั้งนี้เขายังเห็นแก่ที่อีกฝ่ายดูแลเขามาเป็นเวลาหลายปีจึงเลือกที่จะไว้ชีวิตและปล่อยไปแต่หากใครคิดจะทำตามล่ะก็แม้แต่ความปราณีเขาก็ไม่มีให้ »»»»««««« อีกด้านน้ำทิพย์ที่ดูจะมีความสุขในการทำงานวันแรกก็กำลังโทรคุยกับเนมอย่างออกรสออกชาติ เธอคุยจ้อไม่หยุดจนอีกฝ่ายฟังแทบไม่ทัน (ดีแล้วล่ะที่เข้ากับคุณเวกัสได้) “อืมม เขาเป็นคนจริงจังมากเลยนะคะ หนูเห็นเอาแต่ทำงานแทบไม่ออกไปไหนเลย” (ใช่ คุณเวกัสเขาเป็นพวกบ้างานน่ะ มาทำงานก่อนคนอื่นเลิกงานทีหลังเสมอ) “แล้ว เอ่อ เขามีแฟนหรือคู่รักอะไรแบบนี้ไหมคะ?” (หืมม ถามแบบนี้....สนใจท่านประธานเหรอจ๊ะ) น้ำทิพย์หน้าแดงเล็กน้อย เธอซุกหน้าลงกับหมอนแล้วกรีดร้องออกมาเงียบ ๆ จะให้บอกว่าเคยวันไนท์กับเขาก็ยังไงอยู่ “ปะ เปล่าค่ะ แค่ถามดูเผื่อว่า เอ่อ เผื่อว่า” (ฮ่า ๆ พี่ล้อเล่น ๆ ทิพย์ก็เห็นแล้วนี่ว่าเขาบ้างานขนาดไหน ถ้าจะมีใครพังกำแพงงานเขาได้ก็คงเป็นสาวบ้างานด้วยกันนั่นล่ะ ใช่ คุณเวกัสไม่มีแฟนหรือคนคุยหรอกนะ) “อ้อ โอเคค่ะ” อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ไปนอนกับคนรักของใคร เธอไม่อยากเข้าไปทำให้ความสัมพันธ์ของใครพังลงหรอกนะ มันบาป (ส่วนเรื่องอาหารคุณเวกัสจะชอบอะไรที่กินง่าย ๆ ขอแค่อย่างเดียวอย่าเป็นผักพอ) “ผัก....เหรอคะ” (ใช่ เขาเกลียดผักมากแทบไม่กินเลยถ้าเลี่ยงได้ จะกินแค่ที่ตัวเองชอบพวกกะหล่ำหรือแตงกวานิดหน่อย ยิ่งสลัดผักนี่ยิ่งเกลียดเข้าไส้เลยล่ะ) เวรล่ะ “พี่เนม หนูว่าหนูอาจจะโดนไล่ออกเร็ว ๆ นี้แล้วล่ะ” (อ้าว! ทำไมล่ะ) “คือ....เมื่อเย็นก่อนกลับบ้านน่ะคะ หนูไม่รู้ว่าเขาไม่ชอบสลัดก็เลยจัดให้เขาไปชามใหญ่เลยค่ะ....” (พรืด ฮ่า ๆ ๆ ๆ) “พี่เนมอย่าขำสิคะ หนูไม่รู้นี่ว่าเขาไม่กินผัก เห็นตัวโตหุ่นดีก็นึกว่ารักสุขภาพ....” (ฮ่า ๆ โอเค ๆ) ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เนมก็ต้องใช้เวลาพักใหญ่กลับมาตั้งสติได้ ส่วนน้ำทิพย์ก็อดอายไม่ได้ที่ทำแบบนั้นลงไปอุตส่าห์โทรไปถามเมนูโปรดแต่ดันลืมถามของที่เกลียดไปซะได้ “เฮ้ออ ทำพลาดตั้งแต่วันแรกเลยเหรอเนี่ย” (เอาน่า เราก็โก๊ะ ๆ เปิ่น ๆ แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่เหรอ ตอนเจอเรากันครั้งแรกก็ไม่ต่างจากนี้มากนะ) “พูดแล้วยังอายอยู่เลยค่ะ” น้ำทิพย์อดขำไม่ได้เมื่อนึกย้อนไปถึงวันแรกที่เธอเจอกับเนม ตอนนั้นเธอกำลังจะเอาอาหารไปเสริฟที่โต๊ะของเนมแต่ดันก้าวขาพลาดจนอาหารหกราดไปบนตัวของอีกฝ่าย ถึงแม้เนมจะไม่ติดใจเอาเรื่องแถมยังให้กำลังใจเธออีกแต่น้ำทิพย์ก็ขอรับผิดชอบด้วยการซื้อชุดใหม่ให้ เนมที่เห็นว่าอีกฝ่ายอยากรับผิดชอบจริง ๆ จึงไม่ขัดใจ แต่เมื่อเธอซื้อมาจริง ๆ ดันซื้อชุดมาผิดขนาดทั้งที่ถามสัดส่วนไปแล้ว ตอนนั้นเนมอดหัวเราะออกมาไม่ได้และแนะนำว่าให้เธอช่วยอย่างอื่นแทน หลังจากนั้นเนมก็ให้เธอช่วยเลือกของช่ำรวยที่จะแจกในงานแต่ง ทั้งคู่เลยสนิทกันมากขึ้นจนเนมได้รู้ว่าเธอมีปัญหากับการที่อาแท้ ๆ มาตามรังควานและยังรู้อีกว่าอีกฝ่ายจบอะไรมา เธอเลยลองเสนองานเลขาให้เพราะคิดว่าน้ำทิพย์น่าจะทำได้และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ประธานที่เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำถึงขั้นโทรมาหาเธอว่าเลขาคนใหม่ทำงานดีอย่างที่บอกไม่ผิด เรื่องนี้น้ำทิพย์ไม่รู้เพราะเนมไม่ได้เล่าให้เธอฟัง เธอดูออกว่าทั้งสองน่าจะเคยเจอกันมาก่อนเพราะสีหน้าของน้ำทิพย์ตอนเจอเวกัสมันเหมือนคนเคยมีความหลังกันมาก่อนแต่เนมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของทั้งสองและไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวเกินความจำเป็น (คุณเวกัสเขาไม่ไล่ทิพย์ออกหรอก เขาเป็นคนมีเหตุผล พรุ่งนี้ทิพย์ลองเอาขนมไปขอโทษสิ รับรองเขาใจอ่อนแน่ ๆ) “ขนมเหรอคะ” (ใช่ เขาติดของหวานน่ะแต่ไม่ยอมรับ ลองซื้อเป็นพวกฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอดไปสิ รับรองหมดภายในไม่กี่นาทีแน่นอน)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more