พลอยไพลินกอดเกี่ยวลำคอแกร่งไว้ หญิงสาวหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น ซุกหน้าอยู่กับอกกว้าง สองขางอตรงข้อพับ ปลายเท้าชี้สูง แยกกว้างให้ร่างสูงได้ยืนอยู่ตรงกลาง
“เกี่ยวเอวพี่ไว้ทูนหัว” แม่ทูนหัวของวาโยรีบทำตามคำสั่งอย่างไม่อิดออด
“เราต้องทำเวลา พี่รีบ พี่มีประชุม” ดูเหมือนวาโยจะเพิ่งนึกได้ว่าเขามีประชุม ชายหนุ่มพรูลมหายใจออกมายืดยาว จับตัวตนแข็งคึกแนบลงตรงกลางรอยปริแยกกลางกายสาว เขาถูไถเนิบช้า ส่วนปลายถูครูดติ่งเนื้อนุ่มทุกครั้งที่โยกสะโพกเสือกไสไปด้านหน้า เสียงหวานครางกระเส่า เร่งเร้าให้อารมณ์หนุ่มให้พุ่งพรวดพราด จนใกล้จะทะลุขีดความอดกลั้นอยู่รอมร่อ
“พี่โยขา...อืม...” สะโพกสาวบิดส่าย ไฟราคะโหมกระพือขึ้นอีกครั้ง
“เต็นจ๋า...” วาโยขบกรามแน่น หักห้ามใจไม่ให้รักเธอตั้งแต่ต้นว่ายากแล้ว และในที่สุดเขาก็ทำไม่ได้ นี่จะต้องมาหักห้ามใจ ไม่ครอบครองเธอก่อนเวลาอันควรอีก เขาจะทำได้ไหม จะอดทนได้แค่ไหนกัน
“พี่
