วาโยดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถเดินมาหาน้อง เขาใช้หลังมืออังหน้าผากมน และแตะแก้มเนียนเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“หลับตลอดทางเลย ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
พลอยไพลินส่ายหน้า ยิ้มน้อยๆให้คนที่เอาใจใส่เธอ
“เปล่าค่ะ เต็นแค่รู้สึกเพลียนิดหน่อย”
“นี่แค่ซ้อมนะครับ ถ้าลงสนามจริงจะไหวไหมเรา หืม...”
“พี่โย!” พลอยไพลินมองค้อนคนขี้ล้อ ก็เขาเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ แล้วยังจะมีหน้ามาล้อเธออีก
“เต็นแค่เหนื่อยเพราะเดินตากแดดไปนั่งรถไฟฟ้า แล้วไหนจะต้องเดินจากสถานีไปที่ตึกพี่โยอีก อากาศก็ร้อนด้วย ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย”
“เรื่องนั้นคือเรื่องไหนหรือครับ” วาโยโน้มใบหน้าลงกระซิบถามเบาๆ คนที่พลาดท่าเอ่ยถึงเรื่องที่ร้อนกว่าอากาศยามบ่ายเอามือปิดปาก มองคนยิ้มล้อเลียนตรงหน้าด้วยสายตางอนๆ
“ว่าไงครับ เรื่องไหนน้า จะใช่เรื่องเดียวกับที่พี่คิดอยู่หรือเปล่า”
“เต็นไม่พูดกับพี่โยแล้ว”
