พลอยไพลินรีบหันไปมองทางประตู แล้วเธอก็พบว่า ผู้มาใหม่ไม่ได้มาเพียงคนเดียว ครอบครัวของเธอมาพร้อมกับคุณลุงวาทิต ทุกคนมองมาที่เธอกับคนไข้เป็นจุดเดียว เจ้าของเสียงอุทานก็คือยัยกระติ๊บตัวจุ้นที่ตอนนี้ยืนเอามือทั้งสองปิดหน้า ทว่ากางนิ้วกว้าง เห็นลูกกะตาสองข้างวาววับอยู่ระหว่างนิ้ว
“สวัสดีครับคุณน้า” วาโยกล่าวทักทายบิดามารดาของคู่หมั้น เขายกมือไหว้เท่าที่จะทำได้
“เต็นครับ พี่หิวน้ำจังเลย ช่วยรินน้ำให้พี่หน่อยนะครับ”
“เอ่อ...ค่ะ”
วาโยหาทางออกให้คนขี้อาย เพราะขืนพากันยืนเงียบอยู่อย่างนี้ นกกระเต็นตัวน้อยของเขาคงอายจนเป็นลมแน่ๆ
เมื่อบรรยากาศผ่อนคลายลง เหล่าแขกผู้มาเยี่ยมก็แยกย้ายกันไปนั่งตามมุมสำหรับญาติผู้ป่วยในห้อง พลอยไพลินป้อนน้ำคนเจ็บแล้วเลี่ยงไปนั่งใกล้มารดา อาศัยอกอุ่นของท่านเป็นกำบังจากสายตาดุของบิดา และหลบจากสายตาล้อเลียนของคนอื่น แม่กระแตกอดลูกสาวไว้แนบอก ลูบศีรษะลูบหลังอย่างเอ็นดู
