“ไม่เอาแล้วค่ะ เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็นอีก เต็นอาย” พลอยไพลินขยับตัวออกห่างคนที่ทวงแต่จูบอยู่นั่นแหละ ทว่ามือแข็งแรงที่กุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อยสักที หญิงสาวถอนหายใจแรง
“พี่โย...” เสียงเรียกอย่างอ่อนอกอ่อนใจของน้องทำให้คนที่กุมมือนุ่มไว้ยิ้มกว้าง ท่าทางและน้ำเสียงแบบนี้น้องก็คงยอมเขาอีกตามเคย
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตนะคะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ตามมาด้วยเสียงของนางพยาบาล ก่อนที่บานประตูจะเปิดออก นายแพทย์เจ้าของไข้เดินเข้ามาก่อน ตามมาด้วยนางพยาบาลสองคน
“เป็นไงบ้างโย ยิ้มหน้าบานแบบนี้คงหายแล้วสินะ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วมั้ง” คุณหมอสูงวัยเอ่ยแซว เมื่อเห็นคนไข้หนุ่มกุมมือคนไข้สาวไว้ไม่ยอมปล่อย
“ยังไม่อยากหายเลยครับ คนเฝ้าไข้น่ารัก ให้ผมอยู่ต่ออีกหลายๆวันก็ได้นะครับอาหมอ” วาโยบอกนายแพทย์สูงวัยซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับบิดา ท่านเป็นผู้บริหารโรงพยาบาลแห่งนี้
“เอางั้นเลยเหรอไอ้หลานชาย” คุณหมอว่
