“ถ้าเขาหือ เราฆ่าเขาแล้วเราจะทำลายศพยังไงล่ะ มันต้องมีคนไปพบศพนะเดือน คนทั้งคน”
“ด้านหลังมีบ่อจระเข้ เอาศพมันไปทิ้งในบ่อเลย จะยากอะไร”
“อ้อ... วินเข้าใจแล้ว”
“ตกลงจะทำหรือไม่ทำ” นับเดือนเอ่ยถาม สีหน้าไม่ได้ล้อเล่น ดวงตาของเธอเหี้ยมเกรียมนัก ชีวินขยับ ก่อนที่ปืนจะจ่ออยู่กับขมับ เขาเหงื่อตก ค่อยๆ พูดอย่างใจเย็น
“ทำสิ ทำไมจะไม่ทำล่ะ ไม่งั้นวินไม่ตามมาถึงที่นี่หรอก” นับเดือน พยักหน้าให้ลูกน้อง ซึ่งก็คือลูกน้องของประเสริฐด้วยเช่นกัน ทุกคนทำงานนี้ก็ มีกินมีใช้ด้วยกันทั้งนั้น
“แล้วอวัยวะพวกนั้นส่งไปขายที่ไหน”
“นักท่องเที่ยวจากต่างประเทศเอาทัวร์มาลงเพื่อมาผ่าตัดปลูกถ่ายอวัยวะโดยเฉพาะ ส่วนในไทยก็พวกเศรษฐีรวยๆ มีเงินน่ะ ทุ่มไม่อั้นเลยนะ เท่าไหร่ก็ยอมควัก”
“เป็นคนรวยก็ดีแบบนี้เองนะ” เขาพูดเบาๆ แต่นับเดือนได้ยินชัดเจน นับเดือนพาชายหนุ่มไปที่ห้องคุมขังเหยื่อ
“พวกนี้เป็นพวกต่างด้าวอยากขา
