รักแรกต้องเบาๆ
1515 Words
ภีมร์รีบลุกตามหลังพลับเพาทันที ก้าวเท้าขึ้นบันไดแทบจะชนร่างเล็กที่กำลังเดินหนี
“พลับ… รอเดี๋ยวสิ พลับ!”
แต่เธอกลับไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว ไหล่บางสั่นน้อยๆ ขณะเร่งก้าวให้เร็วขึ้นเหมือนจะหนีให้พ้น
ภีมร์กัดฟันแน่น ใจร้อนรน จนต้องเอื้อมมือคว้าข้อมือเธอไว้
“พลับ! ฟังเราก่อนได้ไหม!”
เสียงทุ้มสั่นพร่าด้วยความรู้สึกผิดและความกลัว เขาดึงเบาๆ ให้เธอหันมาเผชิญหน้า แต่พลับเพากลับสะบัดออกเต็มแรง
เธอเงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นจนแทบพูดไม่ออก
“เราจะฟังแกทำไม ภีมร์… ในเมื่อสิ่งที่แกทำกับเราเมื่อคืน มันไม่มีคำอธิบายไหนที่พอจะให้อภัยได้”
หัวใจภีมร์แทบแตกเป็นเสี่ยง เขาก้าวเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นเหมือนจะจับไหล่เธอ แต่ก็ชะงักค้างกลางอากาศ
“พลับ… เราไม่ได้ตั้งใจ… เราไม่รู้ว่า”
“พอ!” พลับเพาตัดบท เสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลริน
“อย่าพูดอะไรทั้งนั้น เราไม่อยากได้ยินอีกแล้ว… จากนี้ไป แกคือพี่ของเรา เราจะเป็นแค่พี่น้องกัน เข้าใจไหม?”
“ต่อจากนี้… ใน นามอธรรม แกคือพี่เรา ภีมร์ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน~”
คำพูดยังไม่ทันจบ ภีมร์กลับดึงแขนเธอแรงๆ ร่างบางเซถลาเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ประตูปิดดัง ปัง! ตามหลังอย่างรวดเร็ว
“ภีมร์!!” พลับเพาตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง เธอพยายามสะบัดแขนออก แต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้น
“หยุดหนีเราสักทีได้ไหม พลับ!” เสียงทุ้มหนักแน่นจนห้องสะท้อน
“แกจะเอาแต่ผลักเราออกแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่! เมื่อคืนมันผิด เรารู้… แต่แกคิดว่าเราจะนั่งเฉยๆ ปล่อยให้ทุกอย่างกลายเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้จริงๆ เหรอ!”
พลับเพาน้ำตาคลอ กำมือแน่นสั่นสะท้าน
“แล้วจะให้เราทำยังไงล่ะภีมร์?! จะให้เราลงไปบอกพ่อ บอกแม่ว่า… ลูกชายของพ่อ… ทำร้ายลูกสาวของแม่เหรอ! แกอยากให้ทุกอย่างพังพินาศใช่ไหม!!”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดแทงทะลุอกภีมร์ เขาหน้าเสีย ดวงตาแดงก่ำ
“…เราไม่ได้อยากทำลายชีวิตแกเลยพลับ เราแค่สับสนแกเข้าใจเราสักนิด ว่ามันไม่ใช่แค่ความเมา ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ สำหรับเรา”
เขายื่นมือไปแตะแก้มเธอเบาๆ แต่พลับเพารีบถอยหลังชนผนัง น้ำตาร่วงหยด
“อย่าแตะเราอีก… ภีมร์ แกคือพี่เรา และเราจะไม่ยอมให้มันเกินกว่านั้นอีกเด็ดขาด”
ความเงียบถาโถมเข้ามา มีเพียงเสียงหัวใจของทั้งสองที่เต้นดังราวจะระเบิด
พลับเพาเงยหน้าขึ้น น้ำตายังพรากอยู่เล็กน้อย แต่สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ถ้าคืนนั้นผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เรา… แกก็คงทำแบบนี้เหมือนกันสินะ ภีมร์ นายมันเห็นแก่ตัว!”
ภีมร์อึ่งไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆ เงยหน้ามอง
เสียงเบาแต่สั่นสะท้าน
“ไม่หรอกพลับ… ตอนแรกเราแค่จะ… ขู่เฉยๆ แต่พออยู่ใกล้แกแล้ว...เรารู้สึกเหมือนรู้จักมานานก็อดใจไม่ไหวจริงๆ ยิ่งตอนแกถอดชุด… อืม… ไม่เหลืออะไรเลย เราก็ยิ่งปล่อยแกไปไม่ได้… ~”
พลับเพาเงยหน้ามองเขาเต็มตา น้ำตายังคลอ แต่ก็อดหัวเราะแสบๆ ออกมาไม่ได้
“แก! พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง!”
พลับเพากัดฟันแน่น หอบหายใจถี่รัว เสียงในหัวเต็มไปด้วยโทสะ
~แกดูถูกแม่เรา… ดูถูกเรา… และสิ่งที่แกทำเมื่อคืน มันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้~
น้ำตาคลอเต็มขอบตา เธอฝืนยืดอกขึ้นพูดออกไปทั้งที่เสียงสั่น
“เรามีแฟนแล้วภีมร์… ต่อให้เมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้น เราก็ไม่มีวันมองแกเกินกว่าพี่ชายอยู่ดี”
คำพูดเหมือนฟ้าผ่ากลางอก ภีมร์ชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นวูบไหวด้วยไฟโทสะและความหึงที่แผดเผา
เขาก้าวเข้ามาใกล้จนร่างเธอชิดผนัง มือกำแน่น เสียงทุ้มต่ำพร่าออกมาจากลำคอ
“มันเป็นใครพลับ… ห้ะ?! บอกเรามาสิ ใครกล้าแตะต้องแก!”
พลับเพาสะดุ้ง ใจเต้นแรง มือสั่น แต่เธอยังพยายามเชิดหน้าไว้ น้ำตาร่วงลงข้างแก้ม
“ไม่เกี่ยวกับแก! เรารักเขา… เขาต่างหากที่เราเลือก ไม่ใช่แก ไม่ใช่คนที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นเพราะเมาเหล้า!!”
ภีมร์กัดฟันจนกรามขึ้นสัน เส้นเลือดขมับเต้นตุบ มือที่วางบนผนังข้างตัวเธอสั่นน้อยๆ
“แล้วเราต้องทำยังไง… แกถึงจะยกโทษให้เรา แกบอกมาเถอะ เราทำได้ทุกอย่างจริงๆ”
พลับเพายังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงสะอื้นพลันกลายเป็นเสียงร้องเจ็บปวดทันที
“อ๊ะ~!!”
สองมือรีบกุมท้องน้อย ใบหน้าซีดเผือด หยดเหงื่อซึมออกมาตามไรผม
ภีมร์ตกใจสุดขีด รีบเข้าไปประคองร่างบางที่ทรุดลงกับพื้น
“พลับ! เป็นอะไร?! แก… แกเจ็บตรงไหน เราพาไปหาหมอนะ!”
เธอหอบหายใจถี่ ริมฝีปากสั่น
“เรา… ปวดท้อง… ภีมร์… เราทนไม่ไหวแล้ว…”
หัวใจเขาหล่นวูบแทบหยุดเต้น ร่างสูงไม่รอช้า อุ้มเธอขึ้นในอ้อมแขนทันทีอย่างระมัดระวัง
“อดทนหน่อยนะพลับ เราจะพาแกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
เสียงฝีเท้าหนักๆ ของภีมร์ดังตลอดทางเดินออกจากห้องนอน ลงบันไดด้วยความร้อนรน ในห้องอาหารเบื้องล่าง ทุกคนยังคงนั่งคุยกันอย่างออกรส ไม่มีใครทันสังเกตว่าลูกชายและลูกเลี้ยงหายไป
ภีมร์ไม่แม้แต่จะบอกใคร ร่างสูงเดินลัดออกประตูข้างบ้านทันที พาเธอขึ้นรถของตัวเอง ขับออกไปอย่างเร่งรีบ
ภายในรถ…
พลับเพานอนแนบอกเขา ใบหน้าซีดเผือด เสียงครางเบาๆ หลุดออกมาเป็นระยะ
“ภีมร์… เรากลัว…”
ภีมร์ก้มมอง มือบีบพวงมาลัยแน่น ดวงตาแดงก่ำ
“ไม่ต้องกลัว… เราอยู่ตรงนี้ทั้งคน เราจะไม่ให้แกเป็นอะไรเด็ดขาด”
เสียงเครื่องยนต์คำราม แข่งกับเสียงหัวใจเขาที่เต้นแรงรัวเหมือนจะทะลุอก
โรงพยาบาล
ช่วงสายพลับเพาถูกพยาบาลพาเข้าห้องตรวจ หมอฉีดยาแก้ปวดให้ ร่างบางดูอ่อนแรงแต่ยังพยายามฝืนตัวเองให้เข้มแข็ง
ไม่นาน พยาบาลเดินออกมาตามภีมร์
“ญาติคนไข้… คุณหมอขอเชิญเข้าพบค่ะ”
ภีมร์รีบก้าวเข้าไปทันที ใจเต้นแรงเหมือนรอคำตัดสิน
คุณหมอที่นั่งรออยู่หลังโต๊ะเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“คุณคือแฟนคนไข้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ!” ภีมร์ตอบโดยไม่ลังเล ราวกับกลัวว่าใครจะแย่งสิทธิ์นั้นไปจากเขา
“ไม่ใช่นะคะคุณหมอ!” พลับเพารีบค้านทันที เสียงสั่นแต่หนักแน่น
“เขาไม่ใช่แฟนหนูค่ะ!”
ภีมร์สะดุ้ง หันขวับไปมองเธอ ดวงตาสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด แต่หมอกลับยกมือขึ้นห้ามเสียงเบา
“ไม่ต้องอายหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ผมไม่ได้ตัดสินอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้ทั้งสองคนฟังเรื่องอาการไปพร้อมกัน จะได้เข้าใจตรงกัน”
พลับเพากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาหลบสายตาทั้งหมอและภีมร์ ขณะที่ภีมร์เองก็ยืนอึ้ง ใจหนึ่งเจ็บจากคำปฏิเสธของเธอ แต่อีกใจก็เต็มไปด้วยห่วงจนแทบทนไม่ได้
คุณหมอเปิดแฟ้มพลางอธิบาย
“อาการปวดท้องของน้อง เกิดจากผลข้างเคียงของยาคุมฉุกเฉินที่เพิ่งทานเข้าไป ร่างกายเลยมีปฏิกิริยาค่อนข้างแรง แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ อาการจะทุเลาลงเมื่อยาซึมเข้าสู่กระแสเลือด แค่พักผ่อนให้เพียงพอ ดื่มน้ำเยอะๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
ทันใดนั้น… ความลับที่พลับเพาคิดว่าจะปิดเอาไว้ กลับถูกเปิดออกกลางห้องตรวจโดยไม่ตั้งใจ
ภีมร์ชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง หันขวับมองเธอทันที
“พลับ… แก… แกกินยาคุมฉุกเฉินงั้นเหรอ?”
บรรยากาศในห้องตรึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก…
คุณหมออธิบายอาการเสร็จ ก็ยิ้มบางๆ เหมือนอยากให้บรรยากาศไม่เครียดจนเกินไป
“แล้วก็… ข้อสำคัญนะครับ”
ทั้งคู่หันมามองหมอพร้อมกัน
“อย่ามีเพศสัมพันธ์กันรุนแรงจนเกินไป เดี๋ยวร่างกายคนไข้รับไม่ไหว เอาแบบพอเหมาะพอควรดีกว่าครับ… ยังไงก็เป็นคู่รักครั้งแรกกันด้วย”
“คะะะ!!... อะไรนะครับ?!!”
เสียงพลับเพา ภีมร์ร้องสวนกันทันที หน้าร้อนผ่าวขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“คุณหมอ!!” พลับเพารีบค้านเสียงดัง แก้มแดงจัด
“เขาไม่ใช่แฟนหนูค่ะ!!”
“แต่ผมเป็นครับหมอ!” ภีมร์สวนทันควันด้วยน้ำเสียงจริงจังเกินกว่าจะเป็นมุกเล่น
คุณหมอหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า
“ไม่ต้องเกร็งหรอกครับ ผมเจอแบบนี้มาทุกคู่แหละ เดี๋ยวค่อยทะเลาะกันต่อข้างนอกเถอะ ผมขอให้คนไข้พักผ่อนก่อนนะครับ เชิญครับ”
- Writer
