เขาผ่อนแรงและปล่อยเธอ เขาอุ้มเธอนั่งบนเคาน์เตอร์ล้างหน้าอย่างเบาๆ จากนั้นเขาจับหน้าพลับเพาให้เงยขึ้นเบาๆ แล้วเอาหน้าผากชนกัน
“เราขอโทษ… พลับ”
เสียงทุ้มของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ ทำให้หัวใจของพลับเพาเต้นแรงและปั่นป่วนไปพร้อมกัน
พลับเพาพูดทั้งน้ำตา เสียงสั่นจนแทบกลืนไม่ลง
“เราจะบอกไปว่ามีแฟนได้ยังไงล่ะ ภีมร์... แกคิดดีๆ สิ เราเป็นผู้หญิงนะ ถ้าคนอื่นรู้...เขาจะมองเรายังไง”
ภีมร์กัดกรามแน่น สายตาแข็งกร้าวแต่แฝงด้วยความเจ็บปวด
“แล้วจะให้เราทำยังไง ปล่อยให้ใครต่อใครเข้ามาใกล้แก โดยที่เราต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไรอย่างงั้นเหรอ”
เธอส่ายหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม
“แต่ถ้าเรายอม...มันไม่ใช่แค่เราเสียหายนะภีมร์ แม่...ครอบครัว...ทุกคนจะถูกลากเข้าไปด้วย”
“หยุดร้องนะ…” ภีมร์เอ่ยเสียงอ้อน มือใหญ่ยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดบนแก้มนวล “เรา…เช็ดให้เอง”
“ฮึก… ฮืออ…” พลับเพาสะอื้นไห้ ตัวสั่นน้อยๆ อย่างห้ามไม่
