ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังตึก วิศวะปีหนึ่งหลายกลุ่มจับจองพื้นที่นั่งพักผ่อนยามบ่าย
กระติกหันไปชวนเพื่อนๆ เสียงใส
“ไปนั่งตรงโน้นกันเถอะ ร่มดีด้วย”
พัชระกับแทนไทยพยักหน้าทันที ก่อนหันไปสะกิดภีมร์
“มึงไปด้วยกันสิวะ ลมพัดเย็นๆ จะได้นั่งคุยกัน”
แต่ร่างสูงเพียงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สะบัดมือเล็กน้อย
“ไม่ไป…ขอพักสายตาหน่อย”
แทนไทยกำลังจะหันไปชวนพลับเพาต่อ แต่คำพูดกลับต้องสะดุดค้างกลางคัน
เพราะทันใดนั้น ภีมร์เอนกายลงมาหนุนตักพลับเฉยเลย มืออีกข้างยกขึ้นพาดท้องตัวเอง สบายใจราวกับเป็นเจ้าของพื้นที่โดยสมบูรณ์ ก่อนเหยียดขายาวขึ้นพาดเก้าอี้อีกตัวหน้าตาเฉย
พลับเพาเลิกลั่ก หน้าร้อนผ่าวจนหูแดง เธอเกร็งไปทั้งตัว ไม่รู้จะทำยังไงดีระหว่างผลักเขาออกหรือปล่อยให้เป็นแบบนี้
"ภีมร์... แกกลับบ้านไปนอนเถอะ นี้ขาชั้นไม่ใช่หมอน"
สายตาของแทนไทยกับพัชระ สบกันเล็กน้อยเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็กลืนหายไปในลำคอ
บรรยากาศรอบโ
