พลับเพาพยายามตั้งสติ รีบสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเอ่ยเสียงสั่น
“แก… ลงไปก่อนเลยภีมร์ เดี๋ยว… เดี๋ยวเราตามไป”
ภีมร์ก้มลงหอมแก้มเธอแรงๆ ฟอดหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้น
เขากระซิบชิดใบหูจนเธอสะดุ้ง
“ยังลงไปตอนนี้ไม่ได้หรอก… ปืนใหญ่เรายังไม่เย็นเลยพลับ”
“ไอ้บ้า! พูดอะไรไม่อายปาก!” พลับเพาเถียงกลับ หน้าแดงจัดจนร้อนผ่าวไปถึงหู
เธอคว้าเสื้อผ้ามาสวมจัดทรงให้เรียบร้อย ก่อนตัดบทเสียงแข็ง
“งั้นเราลงไปก่อน!”
เธอไม่รอให้เขาขยับตาม ร่างบางรีบย่องออกจากห้องไปเงียบๆ เหมือนโจรขโมยหนี
หัวใจยังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทั้งอาย ทั้งเขิน
"บ้าเอ้ย... เสียตัวให้เขาอีกจนได้ใจง่ายจริงเรา"
โถงกลางสว่างด้วยแสงไฟระย้า
พี่น้ำยังยืนประจำมุมบันได แอบสอดสายตามองขึ้นไปบนชั้นสองอย่างจับสังเกต
เพราะเมื่อวานคุณหนูกับคุณภีมร์เพิ่งลงมาพร้อมกัน จนเธออดคิดไม่ได้ว่าจะมี “อะไร” ซ่อนอยู่หรือเปล่า
ผิดคาด
เสียงส้นรองเท้าเบาๆ
