ภีมร์ชะงักเล็กน้อย แต่ก็รีบยกชามผลไม้ขึ้นมาเป็นข้ออ้าง
“เอาผลไม้ไปเก็บครับแม่เล็ก… "
น้าเล็กยกคิ้วมองแวบหนึ่ง สายตาคมจับสังเกตทุกอากัปกิริยา
“ดึกแล้วนะตาภีมร์... พรุ่งนี้มีเรียน”
เขารีบเดินลงบันไดทันที ก่อนตอบโดยไม่หันมามอง
"ครับผม..."
เช้าวันถัดมา
พลับเพาก้าวลงบันไดมา เห็นร่างสูงของภีมร์ยืนพิงรถรออยู่ตั้งแต่ฟ้ายังสว่างไม่เต็มที่ เขาอยู่ในชุดนักศึกษาขาวสะอาด กางเกงขายาวเข้ารูป ใบหน้าหล่อคมเคร่งขรึมราวกับหงุดหงิดใครมาแล้ว
เธอชะงักเท้าไปเสี้ยววินาที ความทรงจำวันก่อนผุดขึ้นมา วันที่เธอรีบไปเรียนก่อน แล้วเขาตามไปถึงมหาวิทยาลัย พร้อมวีนทุกคนที่อยู่รอบตัว จนเพื่อนๆ แทบไม่กล้าเข้าใกล้
หัวใจพลับเพาเต้นแรงขึ้นทันที ถ้าวันนี้ปล่อยให้เป็นแบบนั้นอีก… คงแย่แน่
ไม่รอให้เขาเอ่ยปาก เธอรีบเดินตรงไปเปิดประตูรถแล้วนั่งลงทันที
“ไปเถอะ… เรารีบ”
ภีมร์ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หันมามองเธอที่รีบขึ้นรถอย่างว่
