เมื่อภีมร์ลุกขึ้นเดินหนีต่อหน้าต่อตา
เก้าอี้ถูกเลื่อนออก พร้อมเสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้น ทำเอาบรรยากาศในร้านอาหาร ที่วุ่นวายอยู่ก่อนหน้า เงียบลงทันที
น้ำตาลที่ยังนั่งอยู่ข้างๆ อายจนหน้าแดงจัด สายตาของคนรอบๆ หลายคู่หันมามองเธออย่างสนใจปนเยาะเบาๆ
เธอเม้มปากแน่น กำหมัดใต้โต๊ะอย่างเจ็บใจ ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเธอแบบนี้มาก่อน
แทนไทยกับพัชระถึงกับชะงัก มองตามแผ่นหลังกว้างของเพื่อนรัก ที่เดินออกจากร้านไปเงียบๆ สองคนหันมามองหน้ากันแล้วหลุดขำในลำคอทันที
“เหี้ยเอ๊ย… ดราม่าโคตรๆ” แทนไทยพึมพำเสียงเบา กดเสียงหัวเราะไว้แทบไม่อยู่
น้ำตาลหน้าชา ความอับอายยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก เธอกัดฟันแน่น รีบเดินไปนั่งลงข้างแม่ทันที
“คุณแม่… ภีมร์เย็นชากับหนูมากค่ะ”
น้ำตาลพูดเบาๆ ด้วยความอาย
ชุมายกนิ้วแตะที่ปากเบาๆ
“ชู่ว… ให้เขาเฉยชาไปเถอะลูก คนมองทั้งร้านแล้ว”
น้ำเสียงคุณแม่เต็มไปด้วยความชาญฉลาด และแผนการบางอย
