แทนไทยเดินเข้ามาใกล้พัชระ กอดคอเพื่อนไว้เบาๆ ก่อนกระซิบเสียงต่ำ
“เม้ง… ไอ้พลับเนี่ย ไม่ถามหาไอ้ภีมร์สักคำเลยนะ… ใจแข็งชิบ”
พัชระขมวดคิ้ว แต่ก็อดยิ้มไม่ได้
“เออ… แหงละ มันก็รู้ตัวว่าภีมร์หายไปเมื่อคืน”
แทนไทยส่ายหน้าเบาๆ
“แต่กูว่ามันแค่แกล้งใจแข็ง… จริงๆ ก็แอบห่วงอยู่ลึกๆ นั่นแหละ”
พัชระพยักหน้าเห็นด้วย
“แน่ละ… มึงว่าไง เดี๋ยววันนี้เราต้องสอดส่องหน่อยหรือเปล่า เผื่อมีอะไรให้รู้”
แทนไทยหัวเราะเบาๆ
“ช่างมันเถอะ… เดี๋ยวก็รู้เองว่าไอ้ภีมร์มันคิดยังไง”
สองเพื่อนเดินตามพลับเพาไปพร้อมกัน แต่สายตายังคงจับจ้องเพื่อนสาวเบาๆ ด้วยความห่วงใยผสมความสนุกแบบแอบสอดส่อง
ไม่นาน
ร่างสูงของภีมร์ก็เข้ามาถึงห้องเรียน
แต่ครั้งนี้… เขาไม่แม้แต่จะมองพลับเพาเลย ที่นั่งประจำคือข้างเธอ แถวหน้าสุด
ทว่าครั้งนี้เขาเดินตรงไปนั่งโต๊ะถัดไป แทนที่จะมานั่งข้างพลับเพา แต่เขาเลือกที่จะไปนั่งข้างนักศึกษาหญิงคนหนึ่ง
