หวงน้องสาวต่างพ่อ

1524 Words

ภีมร์เม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ “ผู้หญิงบ้าอะไรเรียนโยธา หน้าตาสวยขนาดนั้น?” เขาสบถออกมาเบาๆ ในใจ แต่ก็ปนความห่วง สายตาเริ่มเข้มขึ้น ขณะที่ความคิดรุมเร้าในหัว “เธอต้องเรียนบริหารสิ… สมัคเป็นดาวมหาลัยอะไรแบบนั้นถึงจะถูก! ยัยบ้าเอ้ย!” เขาเขยิบตัวนั่งพิงพนักโซฟา ฝืนยิ้มให้เพื่อนๆ แต่ในใจกลับเดือดพล่าน พลับ… ใครก็อย่าได้มายุ่งกับเธอเด็ดขาด… แทนไทยสังเกตสีหน้าเพื่อนเล็กน้อย แล้วหัวเราะเบาๆ “โห… ภีมร์มึงนี่ชักหวงแบบเห็นชัดแล้วนะ” พัชระแซวตาม “ใช่เว้ย! หน้าแดงเลย ขนาดยังไม่เจอหน้าพลับตรงๆ เลยนะเนี่ย” ภีมร์แค่ยักไหล่ ฝืนยิ้ม แต่ในใจกลับเดือดพล่านยิ่งกว่าเดิม จังหวะนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังลงมาตามขั้นบันไดทุกสายตาหันขวับไปทันที ร่างเล็กของ พลับเพากำลังก้าวลงมาช้าๆ สาวน้อยสูงเพียงราว 160 เซนติเมตร ผิวขาวจัดจนแทบสะท้อนแสง ผมยาวดำขลับพลิ้วสลวย เธอสวมเสื้อยืดรัดรูปสีขาวกับกระโปรงบานสั้นเหนือเข่า รูปร่างบอบบางเหมือนตุ๊กตา ตัวเล็กที่ใครเห็นก็อยากโอบอุ้มไว้แนบอก พัชระกับแทนไทยถึงกับตะลึง ทั้งคู่เคยเจอเธอในชุดนักศึกษาที่ดูเรียบร้อย แต่ตอนนี้… ชุดลำลองที่เผยให้เห็นความเล็กกะทัดรัด ยิ่งทำให้เธอดูน่ารักน่าเอ็นดูจนใจสั่น “โห…” พัชระอุทานแผ่วๆ แทนไทยกลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่อยู่ อึก! ภีมร์ เองก็หันมองเช่นกัน สายตาคมที่วูบแรกเต็มไปด้วยความตะลึง แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว หวงแหนขึ้นทันที พลับเพาในสายตาเขา… เล็กนิดเดียว บอบบางจนเหมือนพร้อมจะถูกใครแย่งชิงไปได้ทุกเมื่อ เขารีบลุกขึ้น ดวงตาเข้มข้น เสียงทุ้มต่ำ “พลับ… แกยังป่วยอยู่ ทำไมไม่พักบนห้อง?” พลับเพาก้าวลงมาถึงโถงรับแขกเต็มตัว แต่กลับไม่ทิ้งสายตาไปที่ภีมร์เลยสักนิด เธอส่งยิ้มบางๆ ตรงไปยังแขกของบ้านแทน “อ้าว… พัชระ แทนไทย พวกนายมานานหรือยัง?” แทนไทยถึงกับค้างอึ้งไปชั่วครู่ ตะลึงในความน่ารักตรงหน้า เสียงเขาเหมือนสะดุดลิ้น “เอ่อ… กะ… ก็พึ่งมาสักพักเอง” พัชระเป็นฝ่ายตั้งสติได้ก่อน รีบตอบแทน “ใช่ มาสักพักแล้วล่ะ… ว่าแต่พลับ แกป่วยเหรอ?” คำถามนั้นทำให้ภีมร์ที่ยืนข้างๆ รู้สึกอึดอัดขึ้นมาในทันที หัวใจเขาเหมือนถูกบีบแน่น เพราะตั้งแต่เธอลงบันไดมา พลับเพาไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขาเลย “นิดหน่อย… ไม่เป็นอะไรมากหรอก” พลับเพายิ้มบาง ตอบออกไปเสียงนุ่ม แทนไทยรีบโพล่งต่อทันที แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยเกินหน้าเกินตา “ไม่สบายทำไมไม่พักวะพลับ… ลงมาทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็แย่กว่าเดิมหรอก” ภีมร์เม้มปากแน่น ความหวงก่อตัวจนแทบระเบิดออกมา เขาเกือบจะเอ่ยแทรก แต่กลับต้องกดมันไว้ในอก ดวงตาคมหันไปจ้องเพื่อนนิ่ง ราวกับกำลังเตือนเงียบๆ ว่า อย่าแตะต้อง พลับเพาเองก็รับรู้แรงกดดันที่อบอวลรอบตัว เธอหันไปยิ้มบางให้แทนไทย “ขอบคุณนะ… แต่เราแค่ลงมาหาน้ำอุ่น เดี๋ยวก็กลับขึ้นไปพักแล้ว” เธอก้าวผ่านไปยังโต๊ะน้ำอย่างสงบ ทิ้งภีมร์ไว้กลางบรรยากาศ ที่เหมือนถูกกีดกันออกจากโลกของเธอ… "น้ำอุ่นเรียกแม่บ้านเอาขึ้นไปให้ก็ได้” ภีมร์พูดเสียงเข้ม สายตาคมหันไปจับจ้องร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าตู้กดน้ำ พลับเพาชะงักไปนิด แต่ยังทำเฉย เธอหยิบแก้วเก็บความร้อนขึ้นมากดน้ำอุ่นใส่ด้วยท่าทีเรียบร้อยเหมือนไม่ได้ยินคำสั่งนั้น บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียดทันที ภีมร์หันไปมองเพื่อนสองคน สายตานิ่งเย็น ก่อนเอ่ยเสียงแข็งกว่าเดิม “พวกมึงกลับก่อนเถอะ… กูกลับมายังไม่ได้นอนเลย ขอพักก่อน” พัชระกับแทนไทยมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เห็นท่าทางจริงจังของเพื่อนก็ต่างเกรงใจ “เออๆ ได้เว้ย งั้นพวกกูกลับก่อน เดี๋ยวหาวันว่างไปเที่ยวกันเพื่อน” “ใช่ๆ… ไว้เจอกันใหม่” แทนไทยพยายามเก็บอาการ แต่แววตายังเหลือบมองพลับเพาไม่ละสายตา ประตูหน้าบ้านปิดลงตามหลังเพื่อนทั้งสอง ทิ้งไว้เพียงความเงียบอึมครึม พลับเพาเดินถือแก้วเก็บความร้อนในมือ บิดฝาให้แน่นแล้วตั้งใจจะเดินกลับขึ้นห้องเงียบๆ แต่ก้าวแรกที่เธอเหยียบขั้นบันได เสียงทุ้มต่ำของภีมร์ก็ดังขึ้นข้างหลัง “พลับ…” เธอหยุดชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ พลับเพาชะงัก หันกลับมามองเขาตรงๆ ดวงตากลมใสฉายแววไม่พอใจ “แกมีอะไรก็พูดมาดิ… เรียกอยู่ได้” ภีมร์ไม่ตอบทันที แต่ก้าวเข้ามาใกล้จนเธอต้องถอยหลังครึ่งก้าว มือหนาเอื้อมไปคว้าแก้วน้ำอุ่นจากมือเล็กอย่างง่ายดาย “ของร้อนแบบนี้… แกถือไม่ไหวหรอก เดี๋ยวหกใส่ตัว” เสียงเขาต่ำ ทุ้ม และจริงจังเกินกว่าจะเถียงกลับ พลับเพาเบิกตากว้าง “ภีมร์! นั่นของเรา” ไม่ทันขาดคำ ร่างสูงก็หมุนตัว หันหลังเดินขึ้นบันไดไปทันที โดยที่ยังถือแก้วเก็บความร้อนของเธออยู่ในมือ เธอยืนอึ้งกับท่าทีเอาแต่ใจนั้น ใบหน้าร้อนวูบขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก้าวเท้าของภีมร์มั่นคงและแน่วแน่ เขาไม่ได้หันกลับมามองเธอเลยสักนิด จนกระทั่งเปิดประตูห้องของพลับเพา แล้วก้าวหายเข้าไปข้างในเหมือนเป็นห้องของตัวเอง “เอาคืนมา!” พลับเพาเดินตามขึ้นบันไดมาอย่างหัวเสีย เสียงใสเอ่ยเร่งเร้า “เล่นอะไรของนาย เข้ามาในห้องฉันแบบนี้… คนอื่นเข้าใจผิดกันนะ” ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอพบว่าภีมร์นั่งสบายๆ บนโซฟากลางห้อง แก้วน้ำอุ่นวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ขาที่ยาวเหยียดไขว่ห้างกันอย่างสบายราวกับเป็นเจ้าของห้อง เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตาคมเข้มจับจ้องไม่กะพริบ ก่อนตบมือเบาๆ บนเบาะข้างกาย “มานั่งนี่” พลับเพาชะงัก ใจเต้นแรง ความลังเลทำให้เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ ภีมร์หรี่ตาลง เสียงทุ้มเข้มกดต่ำลงจนแฝงความกดดัน “จะมาดีๆ… หรือจะให้ฉันลุกไปอุ้ม” พลับเพาเดินเข้าไปนั่งข้างเขาอย่างไม่เต็มใจ เสียงหวานเอ่ยเร่งร้อน พยายามห้ามปราม “แกเข้ามาในห้องฉันแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวคุณแม่กับคุณอาจับได้… แล้วยิ่งน้าเล็กของนายอีก เรื่องจะวุ่นไปกันใหญ่!” ภีมร์ปรายตามองเธอนิ่ง ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อยก่อนกดเสียงต่ำ “มานี่… อย่าพูดมาก” ไม่ทันให้เธอตั้งตัว แขนแข็งแรงก็รวบรัดเอวบาง ดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักอย่างง่ายดาย “ภีมร์! ปล่อยนะ!” พลับเพาตกใจ ดิ้นจะลุก แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่น กล้ามแขนแข็งแรงเหมือนกรงขัง ล็อกร่างเธอให้นั่งนิ่งบนตักนั้น หัวใจสาวน้อยเต้นแรงรัว แก้มใสแดงจัดด้วยทั้งโกรธทั้งอาย มือเล็กยกขึ้นดันแผ่นอกเขา “นี่ห้องฉันนะ แกกลับห้องแกเลย” เสียงเธอขาดห้วง เมื่อภีมร์โน้มใบหน้าลงใกล้จนลมหายใจอุ่นรดผิวแก้ม ริมฝีปากเขาเฉียดข้างหูเอ่ยช้าๆ กดลึก “ฉันไม่สนใครทั้งนั้น… สนแต่แกตอนนี้พลับ เอานี่ไปถุงน้ำร้อนประคบที่ท้องไว้มันช่วยได้” ร่างเล็กที่นั่งบนตัก ถูกยกขึ้นในพริบตา แขนแข็งแรงโอบประคองแน่นราวกับไม่ยอมให้หลุดรอดไปไหนได้ พลับเพาดิ้นขัดขืน มือเล็กทุบอกเขาเต็มแรง แต่กลับยิ่งตอกย้ำว่าในอ้อมแขนนั้นแข็งแกร่งเกินกว่าจะผลักไสได้ “ภีมร์! วางฉันลงนะ!” เสียงหวานสั่นทั้งโกรธทั้งอาย แต่เขาเพียงก้มมอง ใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาคมเข้มฉายแววห่วงใยซ่อนอยู่ใต้ความดื้อรั้น “อยู่นิ่งๆ… แกไม่มีแรงหรอก” ก้าวย่างมั่นคงของเขาพาเธอเข้าสู่เตียงนุ่ม ร่างเล็กถูกวางลงอย่างเบามือ พลับเพาตัวแข็งทื่อ ใบหน้าแดงจัด หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ "แกไปเอาถุงน้ำร้อนมาจากไหน...? กลิ่นอายอุ่นร้อนของเขายังคงโอบล้อมอยู่รอบกาย… จนเธอไม่แน่ใจเลยว่า ที่หน้าร้อนวูบวาบตอนนี้ เป็นเพราะพิษไข้ หรือเพราะผู้ชายตรงหน้ากันแน่ "เราขอพี่น้ำไว้ พอดี พัชระ กับแทนไทยมาเลยนั่งคุยกับมันก่อน" ภีมร์โน้มตัวลงนั่งข้างเตียง สายตาคมที่เคยแข็งกร้าวกลับอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะเอื้อมหยิบถุงร้อนขึ้นมา วางลงบนหน้าท้องน้อยของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวจะทำให้เจ็บ “ร้อนมั้ย… วางแบบนี้นะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ใกล้เสียจนลมหายใจเขาแทบประสานกับของเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more