“ไม่ใช่ลูกมึงเหรอไอ้ราม”
“ไอ้สัส!!ลูกกูจริง ๆ เว้ย” เสียงโห่ร้องดีใจของหมอรามทำให้บุคลากรทางการแพทย์หันมองเป็นตาเดียว คุณหมอผู้นิ่งขรึมที่กำลังโห่ร้องด้วยความดีใจทำให้คนอื่นแปลกใจไม่น้อย
“ดีใจด้วยวะ”
“ริชเป็นลูกของกูกับโซจริง ๆ ด้วยวะ กูแม่ง!!โคตรดีใจเลย” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอันหล่อเหลาของหมอราม รอยยิ้มที่ดีใจจนเก็บไม่มิด
“ดีใจพอรึยัง คุณพ่อ ตอนนี้มึงยังไม่ได้ที่อยู่ของเมียนะครับ”
“เออจริงด้วย ทำไงดีวะ” ใบหน้าหล่อกลับมาครุ่นคิดอีกครั้ง รอบนี้ทำให้เขาเครียดมากกว่าเดิมเพราะไม่รู้ว่าจะทราบที่อยู่ของยิปโซได้ยังไง เขาควรจะทำยังไงดี
“แล้วมึงจะไปไหน ไอ้ราม”
“กูจะไปทำเรื่องลาพักร้อนไปง้อเมีย”
“สรุปมึงได้ที่อยู่แล้วเหรอวะ”
“ยัง เขียนเอาไว้ก่อน” ร่างสูงของหมอรามเดินออกไป ปล่อยให้หมออิฐยืนงุนงงอยู่คนเดียวด้วยความแปลกใจที่เพื่อนของตัวเองมีหลายอารมณ์ในหนึ่งนาที
ครืด ครืด ครืด
(มีอะไรวะ ไอ้เห
