ร่างสูงของชายหนุ่มวัยยี่สิบปีนอนเหม่อมองเพดาน เอาแขนก่ายหน้าผากบ่งบอกว่าคิดหนักกับเรื่องที่ตนเป็นคนก่อ ความไม่ยับยั้งชั่งใจได้สร้างปัญหาใหญ่ให้กับตนเอง ครอบครัว และผู้หญิงที่เขารัก
“บ้าเอ๊ย…” ไฟพยายามหลับตาลง สางเรียวนิ้วเข้ากลุ่มผมแล้วดึงทึ้งเบาๆ เรียวคิ้วเข้มขมวดชิด ก่อนจะเผลอร้องลั่นไม่รู้ตัว แล้วผุดลุกขึ้นนั่ง แววตายามเมื่อเปิดเปลือกตาก็คล้ายจะทอไหว ฉาบไว้ซึ่งความหน่วงหนักที่หัวใจ เขาจะทำอย่างไรให้ตังเมเสียใจน้อยที่สุด แล้วถ้าเธอรู้ความจริงเธอจะผลักไสเขาไปให้น้องสาวตัวเองหรือไม่ ยิ่งใจอ่อน ยอมเสียสละไปเสียทุกอย่าง
“นอนไม่หลับล่ะสิ” เด็กชายวัยสิบขวบดีดตัวลุกขึ้นมานั่งกอดอกมองพี่ชายข้างกายด้วยแววตาขุ่นเคือง
“ก็นอนไม่หลับไม่เหมือนกันแหละ”
“แต่เรียวไม่เคยผิดสัญญาพี่เมจังเหมือนพี่ไฟนะ” เรียวตอกย้ำความผิดของไฟ
“คุณคเชนทร์ครับ เพลิงกัลป์ผิดไปแล้วครับ ยกโทษให้เพลิงกัลป์เถอะครับ อย่าตอกย้ำ
