“พี่ไฟกับพี่เมจังต้องรอเรียวกลับมาก่อนนะค่อยไปเมกา” เด็กน้อยวัยสิบขวบเสียงอ่อย คล้ายๆ จะร้องไห้ออกมาเต็มแก่ ทำหน้าละห้อย
“เรียวไปหาคุณปู่คุณย่ากี่วัน” ไฟถาม
“อาทิตย์หนึ่ง”
“พี่กับเมจังไปแม่ฮ่องสอนห้าวัน แล้วอีกตั้งห้าหกเดือนกว่าพี่กับเมจังจะไปอเมริกา เรียวจะรีบดราม่าไปไหน”
“บอกไว้ก่อนไง กลัวไปเร็ว เกิดเปลี่ยนใจไปพรุ่งนี้ทำไง”
“อีกหลายเดือนค่ะกว่าพี่กับคุณไฟจะไปอเมริกา คุณเรียวอย่าเพิ่งเศร้าสิ ไปหาคุณปู่คุณย่าทั้งที ต้องสดใสร่าเริ่งเข้าไว้สิคะ” เสียงพูดอ่อนหวานละมุนหู ทำให้เด็กชายจอมดราม่ายิ้มขึ้นมาได้
“ครับพี่เมจัง ไว้ค่อยดราม่าใหม่เนอะ”
“ค่ะ คนเก่งของพี่” ตังเมอ้าแขนรอรับเด็กชายที่รักเหมือนน้องชายพร้อมรอยยิ้มใจดีที่มีให้เสมอมา
“กอดๆ เรียวซื้อหนมจากตุรกีมาฝาก พี่เมจังเที่ยวให้สนุกนะ ถ้าพี่ไฟดื้อ พี่เมจังปล่อยทิ้งไว้บนดอยไปเลย ให้อยู่บนดอยนั่นแหละ” เรียวยังคงจดจำได้ว่าไฟชวนไปเที
