“คุงแม่ๆ ยองดูฉิคุงแม่ ว่าเป้าขาดไหม” เสียงของเด็กชายเพลิงตะวันในวัยสามขวบย่างสี่ขวบร้องบอกผู้เป็นแม่ พร้อมแยกขาออกกว้าง ให้ดูเป้ากางเกงของตนเอง ขณะนอนเอกเขนกดูภาพยนตร์การ์ตูนกันอย่างพร้อมหน้าในวันที่อุณหภูมินอกบ้านติดลบ หิมะโปรยปราย และทุกอย่างขาวโพลน
“อะไรขาดนะครับ” ไฟถามลูกชาย
“ไอ้จู๋” เพลิงบอกคนเป็นพ่อปากจู๋ ผู้เป็นแม่ อาเรียว และบรรดาลุงทั้งห้าต่างยิ้มขบขัน
“จู๋ขาด” ไฟถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ไม่ใช่ กางเกงขาด”
“เพราะว่าอะไรครับ ทำไมกางเกงถึงขาด”
“เพราะว่า…เพราะว่าจู๋ใหญ่อ่ะครับ” เพลิงบอกอย่างภูมิใจ คราวนี้ทุกคนพากันหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดูความช่างคิดช่างพูด
“ความภูมิใจของพ่อ สำเนาถูกต้องก็แบบเนี้ย” ไฟโอบศีรษะเล็ก จูบกระหม่อมซ้ำๆ ภูมิอกภูมิใจในตัวลูกชาย
“แสดงแสนยานุภาพเหมือนพ่อไม่มีผิด” ลมว่า พลางขบขัน เช่นเดียวกับน้ำ เธียร และธีร์
“มีความอวด”
“อนาคตยิ่งใหญ่”
“พ่อให้มาเยอะ
