อยู่ดีๆก็มีผัวเป็นหมอ

ตอนที่ 3 หมดอายุ

"อื้ออออออ" เช้าแล้วหรอเนี้ย ปกติคอนโดฉันฉันปิดม่านตลอดนี่ ทำไมวันนี้แดดมันถึงแยงตาได้นะ....เดี๋ยวนะ....ไม่สิ เมื่อคืนภาพสุดท้ายฉันไม่ได้อยู่ที่คอนโดนี่ แต่มันคือในรถ!!!!

เมื่อรู้ดังนั้นฉันก็เด้งตัวขึ้นจากที่ที่นอนอยู่ สายตากวาดไปรอบๆ ก่อนจะไปหยุดที่ชายคนหนึ่งที่นอนห่มผ้าอยู่ข้างกายฉัน เขา คนนั้น แถมไม่ใส่เสื้อนอนอีกต่างหาก อื้อหื้อ คนอะไรจะขาวขนาดนั้นนะ หน้าผากโค้งสวย รับกับคิ้วหนาพอดี ขนตาที่ยาวงอนเป็นแพรโดยไม่ต้องดัด น่าอิจฉาชะมัด จมูกโด่งเป็นสันสวยอย่างคนศัลยกรรม แต่ดูจากท่าทางเมื่อคืนน่าจะจมูกจริงแฮะ ริมฝีปากไม่ใหญ่ไม่เล็กนั่นมันช่างน่า.... หื้อออออ หยุด ฉันต้องหยุดมอง ไม่อย่างนั้นได้ใจแตกอีกรอบแน่ แถมเมื่อคืนก็ทำเรื่องน่าอายไว้มากซะด้วย ฮืออออออ ลาก่อนนะสุดหล่อ ฉันไม่มีหน้าจะเจอนายจริงๆ ก่อนไปก็

จุ้บ

ฉันโค้งตัวไปจุ้บหน้าผากสวยนั่นก่อนจะรีบวิ่งไปหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ไม่รู้เขาเอาไว้ไหน

ฉันใส่เสื้อผ้าที่กองอยู่ในตระกร้าหน้าห้องน้ำ ยังดีที่อยู่ครบทุกชิ้น อร้ายยยยย งั้นเมื่อคืนเขาก็....โอ้ย แค่คิดก็อยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว บ้าเอ้ย ไปดีกว่า อยู่ไม่ได้แล้ว ถ้าเขาตื่นฉันคงไม่มีหน้าเอาไปไว้ไหนแน่

ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงลิฟท์และมารอแท็กซี่ที่หน้าคอนโด เงินก็ไม่มี แต่ไปถึงค่อยโทรให้ยัยพิช เพื่อนที่อยู่คอนโดเดียวกันเอาเงินลงมาให้ก็ได้หรอกมั้ง

"อิแซนนนนนนนนนน" เสียงสูงแสบหูลากยาวววววเมื่อฉันพูดเรื่องที่เกิดขึ้นให้นางฟัง

"มึง ก็ใครใช้ให้มึงเอากูไปฝากไว้กับผู้ชายล่ะ" ฉันโป้ยความผิดให้ยัยพิช เพราะถ้ายัยพิชไม่ปล่อยฉันไปนะ ป่านนี้ฉันคงไม่ต้องทำเรื่องหน้าอายแบบนี้หรอก

"ก็เขาเป็นหมอ มาเห็นมึงพอดี แถมยื่นบัตรให้กูดูเพื่อความน่าเชื่อถือด้วย ใครมันจะไปรู้วะ ว่ามึงจะไปข่มขืนหมออะ"

"หยุด มึงหยุดพูดคำนี้ออกมาเลยนะ เสียชื่อชิบ ฮืออออออ แค่คิดไปถึงตอนนั้นกูก็อยากโดดตึกตายแล้วเนี้ย"

"พักค่ะ โลกมันคงไม่กลมจนหมุนเขากลับมาเจอมึงรอบหรอกมั้ง อยู่ไกลกันซะขนาดนั้น"

"ขอให้คำพูดมึงเป็นจริงค่ะ"

"แต่...มึงใส่ถุงอยู่ใช่มั้ย" อึก..คำพูดของยัยแซนทำฉันที่กำลังกระดกน้ำเข้าปากต้องสำลักออกมาทันทีที่ได้ยิน "อย่าบอก.....อิแซนนนนนนนนน" การพยักหน้าของฉันทำให้ยยพิชแทบจะลงไปชักดิ้นชักงอเสียให้ตาย

"มึงจะเครียดทำไม มึงบอกเองว่าเขาเป็นหมอ คงไม่มีโรคอะไรหรอกมั้ง แล้วอีกอย่างนะ มึงกับกูก็ไปฝังยาคุมด้วยกัน ไม่เป็นไรหรอกน่า" ฉันทำหน้าไม่ทุกร้อนก่อนจะกระดกน้ำดื่ทอีกรอบ

"ยาคุมมึงกับกูหมดไปตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้วค่าาาาาา กูเตือนมึงสิบรอบแล้วเรื่องเนี้ย "

พรวดดดดดดด

น้ำที่อยู่ในปากตอนนี้กระเด็กออกมากระจายเต็มโต๊ะไปหมด พร้อมตาฉันที่กำลังเบิกโพลงอย่างกับไข่ห่าน

"ไม่...ไม่จริง เราฝังยาคุมตอน 1 กุมภา 63 ยาคุมของเราอยู่ได้ 3 ปี วันนี้ ตอนนี้ วันที่.......1 มีนา 66....กรี๊ดดดดดดดดดด "

"แซน อิดอก หยุด เดี๋ยวข้างห้องแจ้งตำรวจมาจับกูข้อหาทำร้ายร่างกายมึงอีก shut up" พิชรีบเด้งตัวขึ้นวิ่งมาเอามือบางของหล่อนปิดปากฉันไว้แน่น ตอนนี้ภาพเมื่อคืนฉายซ้ำเข้ามาอีกครั้ง พร้อมภาพที่ฉันบอกเขาว่าไม่ต้องใส่ถุงแบบเต็มปากเต็มคำ...ไม่หรอก ครั้งเดียว...ไม่สิ ไม่ใช่ ไม่ใช่ครั้งเดียว กรี๊ดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดอีกรอบ แต่ยัยพิชเหมือนมันจะรู้จักฉันดีไปหน่อย มันยังไม่ยอมปล่อยปากฉันให้เป็นอิสระเลยโว้ย

"มึง ใจเย็น อาจจะไม่ท้องก็ได้นะมึง ยังไงซะในร่างกายมึงมีสารอะ คงไม่พร้อมรับลูกน้อยๆเข้าไปหรอกมั้ง" ยัยพิชพูดปลอบฉัน แต่หน้าตานี่คือสวนทางกับคำพูดเลยนะ หน้าตาแกดูเลิ่กลั่กกว่าฉันอีกโว้ย

"อ่อยยยยย "ฉันพูด ยัยพิชรีบปล่อยมือออกจากปากฉันทันที "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" ฉันที่พยายามข่มใจตัวเองแลละให้กำลังใจตัวเองสุดฤทธิ์ แต่หน้ายัยพิชคือจะร้องแล้วนะ จะร้องทำไมมมมม "หันหน้าไปทางอื่นไปพิช ตอนแรกก็ปลอบกู สักพักมึงดูกังวลกว่ากูอีก"

"กูแค่เห็นหน้าพ่อแม่ลุงป้าน้าอาของมึงลอยขึ้นมาแค่นั้นเองอะ น้ำตากูจะไหล" เออ ให้มันได้อย่างงี้ พิชชชชชชชชชชช "ไม่สิมึง เดี๋ยวนี้ท้องไม่พร้อมเขาให้ทำแท้งได้แล้วนี่ ไม่เป็นไรนะมึงๆ"

"มึงจะไม่คิดว่ากูจะไม่ท้องบ้างหรอวะ" ดูมัน เหมือนจะให้กำลังใจและหาทางออกให้นะ แต่จริงๆคือไม่ใช่จ้าาา

"เออๆ ไม่ท้องๆ"

และบทสนทนาของเราก็จบลงเท่านั้นเพราะยัยนาวกับรินมาที่ห้องและชวนพวกเราออกไปทานข้าวกันพอดี เรื่องราวนี้ถูกแบ่งปันไปให้เพื่อนทั้งสามรู้ โดนบ่นซะหูชาเรื่องไม่ใส่ถุง แต่ก็โดนชมที่เลือกได้คนหล่อ คือ เพื่อนฉันมันค่อนข้างจะเป็นไบโพล่ากันหมดน่ะนะ รวมถึงฉันด้วย

เวลาผ่านไป ฉันก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ ไม่เคยมีเขา ภาพชายคนนั้นเข้ามาในหัวอีกเลย แต่ฉันไม่รู้เลยว่า ต่อจากนี้ ชีวิตฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป