บทที่ 31
แค่รอบเดียวคงไม่ถึงกับหักโหมหรอก
ดวงตากลมค่อยๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงราวกับมิได้ขยับกายมาเนิ่นนาน ทันทีที่นางลืมตาตื่นขึ้นหานมี่ก็ร้องไห้เสียงดัง นางกำนัลคนอื่นๆ ต่างก็ดีใจกับการฟื้นตื่นของนาง ครู่ต่อมาตงหยางจินก็พรวดพราดเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
บุรุษเดินตรงไปที่เตียงก่อนจะยกข้อมือของนางขึ้นมาตรวจดูชีพจร แล้วมองสำรวจทั่วทั้งดวงหน้าหวาน
“รู้สึกเช่นไรบ้าง?”
“หม่อมฉันสบายดีเพคะ เอ่อ อวิ๋นเอ๋อร์หลับไปนานเท่าใดหรือเพคะ?” สตรีตัวน้อยเอ่ยถามด้วยความฉงนใจ เนื่องจากท่าทางของนางกำนัลรวมถึงตงหยางจินเอง ทำราวกับนางนอนหลับไปนานมาก
หลี่ไป๋อวิ๋นจดจำเรื่องราวก่อนที่จะสลบไปได้ดี ความรู้สึกสุดท้ายนั้นแสนทรมานราวกับเลือดในกายเดือดพล่าน ทว่ายามนั้นเองก็มีความรู้สึกเย็นเข้าแทรกซึม แต่ก็ยังมิอาจคลายความร้อนในกายของนางไปได้
รวมถึงเสียงแปลกๆ ที่ได้ยินในวันนั้น นางก็จำได้ขึ้น
