บทที่ 30
สิงโตเจ้าป่า
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปอีกหนึ่งฤดู หลี่ไป๋อวิ๋นหมกตัวอยู่ในห้องหนังสือเสียส่วนใหญ่ มีบ้างทำขนมหลี่อวิ๋นไปให้ตงหยางจิน ใช้เวลาร่วมกันเพื่อกระชับความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา ตลอดหนึ่งฤดูที่ผ่านมานี้ตงหยางจินทำงานหนัก แม้จะได้ยารักษาโรคระบาดประมาณหนึ่งแล้ว แต่ก็จำเป็นที่จะต้องจัดการต้นตอของเชื้อ เพื่อมิให้มีการแพร่ระบาดอีกครา และในที่สุดภายในแดนเหนือแห่งนี้ก็ไร้ผู้ติดโรคระบาดแล้ว บ้านเมืองกลับมาสงบสุขอีกครา
เช้าตรู่วันหนึ่งขณะที่ตงหยางจินกำลังออกไปลาดตระเวนบนหุบเขา ซึ่งมักจะทำเป็นประจำทุกสามถึงสี่วัน เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ป่าบนเขาไปทำร้ายชาวบ้าน แต่ก็ใช่ว่าจะกำจัดพวกมัน หากเจอสัตว์ที่มิได้ดุร้ายมากนักก็เพียงแต่จะไล่พวกมันขึ้นเขาไป เพื่อไม่ให้เป็นการเสียสมดุลของธรรมชาติ
ร่างของหลี่ไป๋อวิ๋นวิ่งเข้ามาหาตงหยางจินก่อนที่บุรุษจะเดินทางออกไป
“หม่อมฉันขอไปด้วยนะเพคะ” สตรีตัวน้อยเ
