บทที่ 20
วาสนาของชินอ๋อง
เมื่อเข้ามาในห้องอาบน้ำใหญ่ หลี่ไป๋อวิ๋นก็เอนกายลงขอบอ่างพลางหลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยล้า แม้ว่าจะเพิ่งตื่นนอนหากแต่รู้สึกราวกับร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี
“จินอ๋องเอ็นดูอวิ๋นหวางเฟยมากเลยนะเพคะ” หานมี่ที่กำลังพรมน้ำมันหอมแล้วนวดคลายความเมื่อยล้าให้กับหลี่ไป๋อวิ๋น เห็นเรือนร่างของนางเต็มไปด้วยร่องรอย เป็นหลักฐานว่าตงหยางจินคหลงใหลหลี่ไป๋อวิ๋นมากเพียงใด ก็อดที่จะเขินอายแทนนางมิได้
รอยแดงตั้งแต่ลำคอระหงไปจนถึงเนินอกที่โผล่พ้นน้ำ เต็มไปด้วยรอยแดงสีเข้มราวกับกลีบเหมยกุ้ย[1]
หลี่ไป๋อวิ๋นมิได้ตอบสิ่งใดออกไป การที่คนภายนอกเห็นว่าพวกเขารักกันมิใช่เรื่องเสียหาย กลับกันมันเป็นเรื่องที่ดีด้วยซ้ำ
“ว่ากันว่าบุรุษจะไม่กระทำร่องรอยบนเรือนร่างของสตรีที่ตนมิได้พึงพอใจ แต่ถ้าหากทำนั่นหมายความว่าพึงพอใจมากเพคะ”
“อ๊ะ!”
“ขออภัย เจ็บหรือเพคะอวิ๋นหวางเฟย?”
“อืม” นางส่งเสียงตอบรับ ก
