บทที่ 23
โรคระบาด
เมื่อรู้ถึงความผิดของตน หลี่ไป๋อวิ๋ก็ปล่อยให้บุรุษจูบต่อเพื่อ ‘ลงโทษ’ ตนเองจนกว่าเจ้าตัวจะพอใจ ทว่าจูบนี้ดำเนินไปอย่างยาวนานเหลือเกิน ผู้ประสบการณ์น้อยเช่นนางจึงเริ่มหายใจติดขัดและเริ่มส่งเสียงร้องประท้วงในลำคออีกหน หวังให้ตงหยางจินหยุดจูบนางเสียที!
“เฮือก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” ในที่สุดตงหยางจินก็ยอมปล่อยสตรีตัวน้อยให้เป็นอิสระ หลี่ไป๋อวิ๋นรีบสูดหายใจเข้าปอด พร้อมทั้งหอบด้วยความเหนื่อย
ในขณะที่ตงหยางจินแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พลางจ้องมองสตรีตัวน้อยตรงหน้าไม่วางตา
...เจ้าเปิดโอกาสให้ข้าเองหนา อวิ๋นเอ๋อร์เอ๋ย ที่ข้ายอมหยุดให้ก็เพราะเห็นว่าเจ้าเหนื่อย หาไม่แล้วคงไม่หยุดที่จูบเดียว...
“ทะ ท่านพี่...” เอ่ยเรียกบุรุษอย่างที่ถูกที่ควร จึงทำให้ตงหยางจินเผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา อย่างน้อยหลี่ไป๋อวิ๋นก็รู้ว่าตนเองกระทำสิ่งใดให้ตนไม่พอใจ
…ที่ข้าถูกจูบเช่นนี้เป็นเพราะข้าเผลอเรียกท่านพี่ว่า
