บทที่ 10
หัวใจของข้าราวกับมิใช่ของข้า
ขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั่นเองดวงตาเรียวคมสังเกตเห็นรอยแดงที่ข้อมือเล็ก ก็ได้แต่กัดฟันแน่นจนเห็นสันกรามชัดเจนด้วยความโกรธ เป็นการกระทำที่แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่รู้ตัว หากตนมาช้ากว่านี้อีกนิด ข้อมือเล็กๆ นี่อาจจะหักคามือตงจิ่นติ้งก็เป็นได้ กลับกันหากมาเร็วกว่านี้ ร่องรอยบนข้อมือเล็กนี่ก็คงไม่เกิดขึ้น
“ขอบพระทัยเพคะ จินอ๋อง” หลี่ไป๋อวิ๋นหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะหันกลับมาหาตงหยางจินแล้วยอบกายคำนับอย่างนอบน้อม บุรุษพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยว่า...
“เจ้าจะไปที่ใดอีกหรือไม่?”
สตรีตัวน้อยส่ายหน้าแทนคำตอบ เจอกับตงจิ่นติ้งเช่นนี้แล้ว นางไม่มีอารมณ์จะเดินเที่ยวเล่น ด้วยกลัวว่าจะเจอกับตงจิ่นติ้งอีกครา และหากบุรุษผู้นั้นเอ่ยราวกับนางเป็นของตนเองอีก ครานี้หลี่ไป๋อวิ๋นอาจจะพลั้งมือสังหารตงจิ่นติ้งก็เป็นได้
“เจ้ามาผู้เดียวหรือ?”
“ตายจริง หม่อมฉันลืมหานมี่ไปเสียสนิท คงจะอยู่ที
