บทที่ 9
สตรีในใต้หล้าไหนเลยจะโชคดีเช่นเจ้า
“เจ้าถึงกับใช้คำขอนั่น...!”
ฮ่องเต้เองก็มิใช่คนเลวร้าย อีกทั้งยังมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับหยางจิน จะให้เพิกเฉยต่อคำขอของน้องชายเพียงคนเดียวผู้นี้ก็ละอายแก่ใจ รู้ดีว่าตงหยางจินมีส่วนช่วยเหลือตนมากมาย แต่โอรสของตนเองก็ดูมีใจให้กับหลี่ไป๋อวิ๋นไม่น้อย ปัญหานี้ควรแก้เช่นไรดี?
“เป็นสตรีอื่นมิได้หรือ?”
“หากได้ กระหม่อมก็คงมิใช่คำขอในครานั้นหรอกพ่ะย่ะค่ะ”
นั่นเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้รู้ดีอยู่แล้ว ทว่ามันช่างน่าหนักใจเหลือเกินที่ต้องเลือกระหว่างน้องชายที่รัก และโอรสของตนเอง... กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำเสียด้วย จะให้ผิดคำพูดก็ดูไม่ดี
“กระหม่อมรู้ดีว่าฝ่าบาทลำบากใจ ทว่าสัญญานั้นมิได้ระบุว่าต้องเป็นผู้ใดมิใช่หรือ เช่นนั้นแล้วเพียงให้นางแต่งงานกับราชวงศ์ มิจำเป็นต้องเป็นไท่จื่อ”
“นั่นก็จริง แต่จิ่นติ้งให้ปิ่นปักผมเป็นของขวัญวันเกิดให้นาง เกิดข่าวลือไปทั่วแคว้
