บทที่ 8
หรือข้ากับนางจะมีวาสนาต่อกัน
“อืม... เช่นนั้นเจ้าก็แต่งงานกับข้าเสีย”
“เพคะ?” สตรีตัวน้อยอุทานด้วยความตกใจ ดวงตากลมที่โตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นจนแทบถลนออกมาจากเบ้า
“เช่นนั้นแล้วจะมีวิธีการใดให้เจ้าหลุดพ้นจากจิ่นติ้ง?”
“หม่อมฉัน...” อันที่จริงนางมีแผนแล้ว หากแต่แผนการนี้นางมิอาจกระทำเพียงผู้เดียวได้ ทว่าก่อนที่นางจะได้เอ่ยถึงแผนการนั้นตงหยางจินก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ความมั่นใจของนางน้อยลง
“ดูแล้วจิ่นติ้งชอบพอเจ้าไม่น้อย มิเช่นนั้นคงไม่เป็นฝ่ายป่าวประกาศถึงสัญญานั้นก่อนเป็นแน่”
ถ้อยคำนั้นทำให้นางฉุดคิดขึ้นมาได้ ในอดีตชาติเหตุการณ์นี้จบลงแค่การที่ตงจิ่นติ้งมองปิ่นปักผมให้นาง มิได้มีการป่าวประกาศถึงสัญญาให้ผู้คนในงานได้รับรู้
...เป็นไปมิได้ ชาติก่อนจิ่นติ้งคิดสังหารข้า นั่นมิใช่การกระทำของคนที่มีใจให้กัน...
เมื่อเห็นสตรีตัวน้อยเงียบไป บุรุษจึงเอ่ยต่อว่า...
“สัญญาของสกุลหลี่และรา
