ฉันหันหลังทั้งเดินทั้งวิ่งหนีพี่ฟิวส์ ไม่มีอารมณ์จะกลับไปเรียนต่อจึงเลือกที่จะกลับหอแล้วบอกเพื่อนที่เอาแต่โทรตามว่าไปเรียนไม่ไหว พอเลิกเรียนยัยระรินก็เข้ามาอยู่เป็นเพื่อน
มันคงข้องใจอะไรหลาย ๆ เรื่อง ทั้งไม่เชื่อว่าพี่ฟิวส์จะคิดแบบนั้นเพราะในสายตามันมองเขาเพอร์เฟกต์มาตลอด อีกอย่างมันคุยกับพี่ไมเนอร์ อาจได้ฟังเรื่องในมุมนั้นด้วย
“แกไหวไหมน้ำค้าง”
“ไหว… แต่ง่วงเมื่อคืนนอนไม่หลับ” ฉันพูดอู้อี้อยู่กับหมอน แล้วนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังได้คืนเงินเขาเพราะทะเลาะกันก่อน “วานแกเอาเงินไปคืนเขาหน่อย”
“แกจะจบแบบนี้จริงเหรอ”
“…เท่าที่เล่าให้ฟัง ถ้าเป็นแกยังจะไปคุยอะไรด้วยอีก” ฉันบอกแล้วกดโอนเงินไปให้ระริน “ฝากพี่ไมเนอร์ไปก็ได้”
“แล้วแก…”
“ฉันกับพี่เขาไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ แค่เผลอตัวเผลอใจไปรู้สึกดีด้วย ตอนนี้ไม่แล้ว”
“แน่ใจนะว่าไม่เจ็บ”
“…ไม่”
หลายวันต่อมา
“แกไม่สบายหรือเปล่า กินข้า
