เกี้ยวพระราม (Mpreg)

บทที่10 เด็กดี (1/2)

ประตูสตูดิโอที่ใช้ในการถ่ายรูปถูกเปิดออกด้วยน้ำมือของร่างสูงใหญ่ผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรหัสวอนันต์ ขาเรียวยาวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเพราะการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอสาวเท้าเข้าไปใกล้เพื่อนสนิททั้งสองคนที่ยืนมองหน้าจอซึ่งฉายภาพถ่ายจากกล้องด้านหน้า

เรียวคิ้วเลิกขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนจะขมวดเข้าหากันเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กโพสท่าทางอยู่ในฉากสีขาว น้องไม่ได้อยู่ในชุดเสื้อครอปแบบที่กิดากรส่งให้เขา ทว่าคนตัวเล็กกลับสวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่ ชายเสื้อเป็นระบายลูกไม้เล็กๆ อย่างประณีตสวยงาม

เพราะเสื้อเชิ้ตที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวของผู้สวมใส่ ทำให้ชายเสื้อปิดกางเกงขาสั้นจนมิด ภาพที่ปรากฏสู่สายตาคือเรียวขาเล็กขาวที่อวดโฉมให้ทุกคนในสตูดิโอแห่งนี้ได้ชื่นชม เด็กน้อยในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ช่างดูน่าทะนุถนอมเหลือเกิน แต่ทว่าก็ยังมีกลิ่นอายความยั่วยวนอยู่เล็กน้อย

“อ้าว มาแล้วเหรอ” กิดากรหันมาทักเพื่อนสนิทที่ไม่รู้มาถึงตั้งแต่เมื่อไร ตัวเขาเองก็มัวแต่เพลินกับการดูรูปน้องจันทร์เจ้า

“ประธานบริษัทแบบมึงว่างมาด้วยเหรอวะ” ขอแหย่เพื่อนสักนิดเพราะหมั่นไส้ที่พระรามทำหน้าขรึม

“ทำไมจะมาไม่ได้”

“...”

“แค่มาดูเมีย”

ร่างสูงเอ่ยตอบกลับไปเสียงเรียบ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่จันทร์เจ้าถ่ายรูปเสร็จพอดี ร่างเล็กหันมาสบตาผู้เป็นสามีก่อนจะคลี่ยิ้มหวานออกมา จันทร์เจ้าก้มหัวให้กับช่างภาพเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาหาคนตัวสูงที่ยืนกอดอกมองตนอยู่

“ทำไมพี่รามมาอยู่นี่ได้ ไม่ทำงานเหรอครับ?” เอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

“ทำเสร็จแล้ว” จริงๆ ก็ยังไม่เสร็จ…แค่อยากมา

“แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่รามเห็นจันทร์ถ่ายรูปไหมๆ” น้องถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาสวยเป็นประกายสดใสจนพระรามนึกเอ็นดูคนตรงหน้า

ฝ่ามือแข็งแกร่งยกขึ้นลูบเบาๆ บนเรือนผมนุ่มสีน้ำตาล จันทร์เจ้าเมื่อได้รับสัมผัสอันคุ้นเคยก็เอียงหัวเข้าหามือหนาทันที

ราวกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ

ภาพความอ่อนโยนจากร่างสูงที่มีให้กับภรรยาตัวน้อย ทำเอาทุกคนบริเวณนั้นยกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดู คนน้องเมื่อได้รับสัมผัสอ่อนโยนก็ค่อยๆ ขยับเข้าหาคนพี่ ก่อนจะเอนตัวซบลงที่แผ่นอกหนาแล้วกอดหมับที่เอวสอบ

เส้นผมสีน้ำตาลดุจเส้นไหมที่ล้อมรอบดวงหน้าหวานพลิ้วไหวไปมา เมื่อผู้เป็นเจ้าของขยับใบหน้าถูไถแผ่นอกกว้างของผู้เป็นสามี

ตอนนี้จันทร์เจ้ามีความสุขเหลือเกิน…

อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกเดิมของร่างนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะความรู้สึกของตัวเขาเองที่ได้มีโอกาสมาทำเรื่องสนุกๆ แบบนี้ มันดูเป็นฝันที่ตัวเขาในโลกเดิมไม่อาจเอื้อมถึง การจะได้มาถ่ายรูปให้กับแบรนด์เสื้อผ้าดูเป็นไปได้ยากเหลือเกิน หากว่าไม่ได้เกิดมาในสังคมที่มีเงินทอง และได้รับโอกาสให้ได้เข้าสังคมที่สามารถทำงานด้านนี้ได้

แล้วที่สำคัญ…

พี่รามก็อยู่ตรงนี้…เหมือนเขาได้รับกำลังใจอย่างเหลือล้นจนเต็มอก

“อ้อนเหรอ”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม มือยังคงลูบที่เรือนผมนุ่มของน้องไม่หยุด

“แล้วจันทร์อ้อนได้ไหม”

“ได้ครับ”

ริมฝีปากหยักจุมพิตลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลที่ตนลูบไล้อยู่ จันทร์เจ้ากับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งแล้วยังมากอดเขาแบบนี้ มองดูราวกับน้องจมลงไปในอกเขาเลย

“วันนี้จันทร์สนุกมากๆ เลย” เสียงหวานอู้อี้เพราะใบหน้ายังซุกซบอยู่กับอกสามี

“ทุกคนใจดีกับจันทร์”

“...”

“จันทร์ดีใจ…”

ปลายเสียงสั่นเล็กน้อยเมื่อผู้พูดเริ่มน้ำตาคลอ ความใจดีที่จันทร์เจ้าได้รับจากทุกคนมาทั้งหมดจันทร์เจ้าจะจดจำไว้

เหมือนคนตัวสูงรับรู้ได้ว่าตอนนี้ภรรยาตัวน้อยของตนอ่อนไหวเพียงใด วงแขนแกร่งจึงสวมกอดแล้วโอบกระชับลูกแมวตัวน้อยให้แนบชิดยิ่งขึ้น

“เก่งมากครับเด็กดี”

“ราม แกพาน้องไปเปลี่ยนชุดก่อนก็ได้นะ ห้องแต่งตัวอยู่ทางนู้น เดี๋ยวฉันกับกรขอเช็กรูปที่ถ่ายแป๊บนึง”

ใจหนึ่งพะแพงอยากเข้าไปดึงน้องจันทร์เจ้ามาหอมหัวสักทีสองที เพราะน้องโพสท่าทางออกมาได้ตรงใจเธอมากๆ แต่ติดอยู่อย่างเดียว

ไอ้รามกอดน้องไม่ปล่อยเลย

คนตัวสูงที่อยู่ในชุดสูทดูดีโอบกระชับเอวบางของคนตัวเล็กกว่าให้เดินไปด้วยกัน จันทร์เจ้าก้าวเดินตามการถูกชักจูงเงียบๆ ไม่ได้ปริปากบ่น จริงๆ แล้วเขายังมีคำถามในหัวที่ยังอยากได้ยินคำตอบจากร่างสูง

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องแต่งตัว ร่างสูงใหญ่ปิดประตูลงทันที ก่อนจะกดล็อกประตูเพื่อไม่ให้มีใครเข้ามารบกวนในระหว่างที่เขาอยู่ในห้องนี้กับภรรยา

ร่างเล็กบอบบางเมื่อเข้ามาในห้องก็ไม่ได้สนใจผู้เป็นสามีแต่อย่างใด หันหลังเตรียมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง ครั้นในระหว่างที่มือเล็กค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตได้สองเม็ด เขาก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดอยู่บริเวณต้นคอ

จันทร์เจ้าหันหลังกลับมาอย่างกะทันหันจึงปะทะเข้ากับแผ่นอกหนาที่อยู่ใกล้เขาเพียงลมหายใจกั้น ดวงตาสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจจนแทบกลั้นหายใจ เรียวขาเล็กค่อยๆ ก้าวถอยหลังช้าๆ เมื่อผู้เป็นสามีขยับต้อนเขาไปเรื่อยๆ

ในที่สุดแผ่นหลังบางก็ชนเข้ากับผนังห้องเมื่อไม่สามารถถอยหลังหนีไปไหนได้อีก พระรามเท้าแขนทั้งสองข้างกักขังร่างเล็กเอาไว้ ดวงตาคมกริบไล่สายตามองไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่น้องปลดกระดุมไปสองเม็ด

ผิวขาวเนียนคล้ายกับน้ำนมทำให้ร่างสูงเผลอแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

จันทร์เจ้าในตอนนี้ช่างน่ารังแกให้ร้องไห้แล้วค่อยโอ๋ทีหลัง

จมูกโด่งดอมดมคลอเคลียอยู่บริเวณลาดไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ พระรามสูดดมความหอมจากผิวเนียนอย่างหลงใหล เขาไล้ปลายจมูกไปมา ทำเอาคนที่ตกอยู่ภายใต้อาณัติย่นคอหนีสัมผัสวาบหวาม

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นดันแผงอกกำยำของผู้เป็นสามีออก แต่แรงลูกแมวจะมาสู้แรงราชสีห์ได้อย่างไร…