บทที่11 เป็นแฟนกันไหม? (1/2)

1431 Words

เสียงพ่นลมหายใจดังออกมาเป็นระยะภายในอ่างอาบน้ำซึ่งถูกบรรจุไปด้วยน้ำสีใส ร่างเล็กใช้ฝ่ามือขาววักน้ำขึ้นมาลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนนุ่ม ก่อนจะทอดถอนลมหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วเอนหลังพิงอ่างอาบน้ำอย่างใช้ความคิด อยากทำมากกว่าจูบ !! พอรู้ว่าตัวเองเริ่มเผลอไปคิดเรื่องลามก ก็ยกสองมือขึ้นปิดหน้าแล้วตีขาไปมาจนน้ำภายในอ่างกระจายออกมาด้านนอก แย่มากจันทร์เจ้า! อยากจะตะโกนตำหนิตัวเองออกไปจนสุดเสียง แต่ถ้าขืนทำแบบนั้น ร่างสูงที่นั่งอ่านงานในแท็บเล็ตอยู่ด้านนอกต้องพังประตูห้องน้ำเข้ามาแน่ๆ ฮืออ ทำยังไงดีๆ…ริมฝีปากสวยเริ่มเบะออกราวกับเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้ ในหัวเขาตอนนี้มีแต่เรื่องที่เกิดขึ้นภายในห้องแต่งตัว ร่างกายมันจดจำได้ทุกสัมผัสที่สามีได้มอบให้ พอนึกถึงทีไรร่างกายก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที อยากถูกสัมผัสแบบนั้นอีก… อยากถูกสัมผัสให้มากกว่านั้น “บ้าไปแล้วหรือไงจันทร์เจ้า” เอ่ยตำหนิตัวเองออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะยกมือเคาะหน้าผากสองครั้งจนรู้สึกเจ็บ สุดท้ายแล้วการอาบน้ำในครั้งนี้ก็มีแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในห้องแต่งตัวเต็มหัวไปเสียหมด เส้นผมสีน้ำตาลสะบัดไปมาเมื่อผู้เป็นเจ้าของส่ายหัวแรงๆ เพื่อขับไล่ความคิดลามกให้ออกไปจากหัว ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันเมื่อดวงตาสวยสบเข้ากับผู้เป็นสามีที่ทอดมองตนอยู่ก่อนหน้า แก้มเนียนใสและใบหูขาวขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อได้สบตาเจ้าของจูบเร่าร้อน คงมีแต่เขาที่ยังคงเขินอายไม่เลิก แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ตัดภาพไปที่ร่างสูงใหญ่ที่เพียงแค่มองเขานิ่งๆ ก่อนจะละสายตาไปจดจ่อกับแท็บเล็ตในมือ จิ๊ ขัดใจชะมัด! จันทร์เจ้าเดินเอาผ้าขนหนูไปตากไว้ก่อนเรียวขาสวยจะค่อยๆก้าวเท้าเข้ามายืนด้านข้างสามีที่เอนหลังพิงหัวเตียงแล้วอ่านงานในแท็บเล็ตเครื่องสีดำ ทีงี้ทำเป็นไม่สนใจ ทีเมื่อตอนกลางวันดูดปากเขาเหมือนกับจะกินเข้าไป น่าโมโหที่สุดเลย!...คนตัวเล็กยู่ปากอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อปีนขึ้นเตียงนอนในตำแหน่งประจำ โดยหารู้ไม่ว่ามุมปากของผู้เป็นสามีแอบยกยิ้มด้วยความเอ็นดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาตีหน้าเรียบเช่นเดิม เหมือนลูกแมวที่กำลังงอแง นี่คือสิ่งที่พระรามคิดอยู่ภายในหัว วันนี้น้องใส่ชุดนอนน่ารักเหลือเกินในความคิดเขา เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวสีขาวที่กินเท้ากินมือ ยิ่งทำให้จันทร์เจ้าดูนุ่มฟูแล้วยังดูน่ารักมากยิ่งขึ้น เหมือนเด็กตัวน้อยที่เอาเสื้อผ้าพ่อแม่มาใส่…อืม แต่เปลี่ยนจากเสื้อผ้าพ่อแม่มาเป็นเสื้อผ้าสามีแทน ใช่ น้องใส่เสื้อผ้าเขาอยู่ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวน้อยจะไม่รู้ เพราะพอขึ้นเตียงเสร็จก็นอนหันหลังให้เขาอย่างทันที ต้องทำยังไงดี? เอาขนมแมวมาหลอกล่อดีไหมนะ? “จะเข้านอนแล้วก็ยังต้องทำงานเหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นกะทันหัน ทำให้พระรามต้องหันไปมองลูกแมวตัวขาวข้างกาย “อืม” “งานมันไม่ควรจะมากินเวลาการใช้ชีวิตสิ นี่ก็ดึกแล้วนะ” จริงๆ อยากถามว่าทำไมสนใจงานมากกว่าเขา! ดวงตาคมทอประกายอ่อนโยนเมื่อได้ยินคำถามจากคนข้างๆ พลันในหัวใจก็เกิดความอบอุ่นเข้ามาโอบล้อม คิดไปเองได้ไหมนะว่าน้องกำลังเป็นห่วง ไม่อยากให้เขาทำงานหนักมากเกินไป “หาเงินไว้เลี้ยงแมว” “หืม?? แมวที่ไหน” คนที่นอนหันหลังอยู่หยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหันจนเกือบหน้าคะมำ เป็นเหตุให้พระรามต้องเอื้อมมือไปคว้าไหล่บางเอาไว้ก่อนที่เด็กน้อยของเขาจะเจ็บตัว “ไหนแมว?” ถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองร่างสูงตาแป๋ว “...” “อย่าเงียบสิพี่ราม ไหนแมวอ่า” ขยับเข้ามาใกล้คนอายุมากกว่า ก่อนจะวางแก้มกลมๆ ของตนลงแนบที่ท่อนแขนแข็งแกร่ง ดวงตากลมสวยยังคงสบประสานกับผู้เป็นสามี ทำเอาคนโดนอ้อนต้องโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเบาๆ ที่ปลายจมูกรั้น “แมวโง่” “??” แต่แมวโง่ที่ถูกกล่าวถึงกลับทำหน้างุนงงด้วยความสงสัย…คนน้องถูแก้มกลมๆ ไปมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อต้องใช้ความคิด ท่าทางเหล่านั้นทำให้ร่างสูงระบายยิ้มออกมาเมื่อได้เห็น แมวโง่… “ว่าแต่ดูอะไรอยู่” จันทร์เจ้าปัดความสงสัยเรื่องแมวโง่ออกไปจากสมอง ก่อนจะจ้องมองภาพในแท็บเล็ตที่ร่างสูงเปิดค้างไว้ แต่ทว่าเพราะมองจากมุมนี้ทำให้เขาเห็นไม่ค่อยชัดสักเท่าไร คนตัวเล็กจึงผละออกจากท่อนแขนแกร่งที่ซุกซบ แล้วมุดลอดใต้ท่อนแขนไปพิงกายที่แผ่นอกหนา ทำให้เหมือนกับว่าตอนนี้พระรามได้โอบกอดภรรยาตัวน้อยอยู่ภายในอ้อมแขน พระรามทอดมองกลุ่มผมนุ่มที่อยู่บริเวณแผ่นอกของตน ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมจากเรือนผมสีน้ำตาลอยู่ครู่หนึ่ง “อื้อ!” คนน้องย่นคอหนีเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายจมูกโด่งที่บริเวณเรือนผมของตน ใบหน้าหวานซับสีเลือดลามขึ้นมาถึงใบหูขาว จนพระรามอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจร้อนใส่ ทำให้คนตัวเล็กกว่ากระแทกแผ่นหลังบางใส่แผ่นอกหนาแรงๆ เพราะโดนรบกวน “อย่าแกล้งจันทร์!” เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเมื่อคนตัวสูงขบเม้มที่ใบหูไม่เลิกสักที “หึ” พระรามส่งเสียงในลำคอเมื่อเด็กน้อยเริ่มงอแง “อันนี้คืออะไร” ปลายนิ้วเรียวชี้ไปยังแท็บเล็ตตรงหน้าที่ปรากฏภาพสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ แล้วเพียงผู้เป็นสามีสัมผัสที่หน้าจอหนึ่งครั้ง ภาพนั้นก็หายไปแล้วปรากฏภาพใหม่ขึ้นมาแทนที่ กายเล็กเอียงไปซบท่อนแขนหนาที่ในขณะนี้โอบกอดแผ่นหลังเขาไว้ ดวงตากลมยังคงไม่ละสายตาไปจากสิ่งตรงหน้าราวกับสนอกสนใจเป็นอย่างมาก “ห้างสรรพสินค้าสาขาใหม่” เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พระรามขยับเล็กน้อยเพื่อจัดท่าทางให้คนที่เอนหลังพิงเขาได้นั่งสบายมากยิ่งขึ้น ก่อนท่อนแขนแกร่งจะรวบเอวบางเข้ามาชิด “สร้างที่ไหนเหรอ” ภรรยาตัวน้อยหันกลับมาถามคนด้านหลังก่อนจะช้อนตาขึ้นสบผู้เป็นสามี เพราะส่วนสูงที่แตกต่างกัน ทำให้แม้ว่าทั้งคู่จะนั่งอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ทว่าพระรามก็ยังดูตัวสูงกว่า “ภาคเหนือครับ” ภาคเหนือที่โลกนี้จะเหมือนที่โลกเก่าของเขาหรือเปล่านะ…จันทร์เจ้าครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ครั้นเห็นว่าเด็กตรงหน้าดูสนอกสนใจงานของตน พระรามจึงเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าดูอบอุ่น “อยากไปไหม?” “จันทร์ไปได้เหรอ…” “ทำไมจะไม่ได้” “...” “อีกสามวันพี่ต้องไปดูไซต์งานนี้ จันทร์อยากไปกับพี่ไหม” !! เมื่อคนตัวสูงเอ่ยจบ ก็ราวกับว่าจันทร์เจ้าได้กลายร่างเป็นเจ้าปุกปุยที่กำลังดีใจเมื่อผู้เป็นเจ้าของให้อาหาร น้องอ้าแขนทั้งสองข้างออกกว้างแล้วกอดหมับเข้าที่ลำคอหนาของผู้เป็นสามีอย่างกะทันหัน ดวงตาคมทอดมองคนตัวเล็กที่กอดเขาไว้แน่น ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะปล่อยแท็บเล็ตให้ตกลงข้างกายอย่างไม่สนใจ แล้วยกสองมือขึ้นสวมกอดภรรยาตัวน้อยอย่างรักใคร่ กระแสความอบอุ่นไหลวนอยู่ภายในหัวใจจนพระรามต้องจุดยิ้มขึ้นมายังมุมปากเพราะเปี่ยมไปด้วยความสุข “จันทร์จะได้ไปเที่ยวแล้ววว~” ยิ่งดีใจมากเท่าไหร่ เรียวแขนเล็กก็ยิ่งกระชับวงแขนมากขึ้นเท่านั้น จนตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันสนิท มีเพียงเสื้อผ้าเท่านั้นที่ขวางกั้นพวกเขาไว้ “ดีใจเป็นเด็ก” “เด็กก็แฟนพี่ปะ?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more