KABANATA 7:
TINITIGAN ko siya at wala akong makitang pagbibiro sa mga mata niya. Kumunot ang noo ko at lumayo ng kaunti sa kanya. Unti unti kong naramdaman ang pagkawala ng takot at kaba.
“Wala akong m-maintindihan? P-para saan? B-bakit?” Naguguluhan kong tanong. Nagkibit balikat lang ito at tinalikuran ako.
Bastos ‘to ah! Kinakausap ko nilayasan lang ako?!
“Hoy! Kinakausap kita!” sigaw ko sa kanya. Malalaking hakbang ang aking ginawa para maabutan ko siya.
Aba! Hindi man lang ako sinulyapan?
Lumabas kami sa mansion. Panay pa ang paglingon ko habang nakasunod parin sa kanya habang naglalakad dahil nalulula ako sa laki at ganda ng mansion niya.
“Anong ibig mong sabihin, huh?” Iritado kong tanong at nakasunod
