“อุ๊ย… ทำไมต้องตามด้วยล่ะคะ งั้นเมนี่ไปด้วยนะคะ”
เธอกอดแขนของเขาเหมือนกลัวว่าชายหนุ่มจะเดินหนี ทว่าพีรวิทย์ก้าวเดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว แสงไฟดวงโคมหน้ารถกระบะดัทสันเก่าๆ ที่มีร่างสูงใหญ่ของดินเป็นคนขับ ก็แล่นเข้ามาจอดสนิทใต้ต้นมะม่วงซึ่งเป็นที่จอดประจำ
“พากันกลับมาแล้วค่ะ”
ป้าปริกบอกพลางก้าวฉับๆ ตั้งใจจะไปช่วยหิ้วของที่ฝากหลายชายซื้อมาจากตลาด ทว่ายังไม่ทันจะเดินไปถึงรถ ร่างสูงใหญ่ของพีรวิทย์ก็ก้าวอาดๆ แซงหน้าไปเสียก่อน
คนใจร้อนตรงเข้าไปเปิดประตูรถ แล้วกระชากร่างของดาราวดีลงมาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว
“เจ็บ… เป็นบ้าอะไรอีกล่ะพี่พีร์”
คนที่ถูกกระชากข้อมือจนร่างบอบบางแทบร่วงลงมาจากเบาะนั่ง ใบหน้าสะสวยซึ่งบัดนี้มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอออกมา แหงนมองใบหน้าของคนใจร้ายด้วยความตกใจ นึกโกรธนิสัยเอาแต่ใจและไร้เหตุผลของเขา
“ไปทำอะไรมา”
เขาถามเสียงกระด้าง คาดคั้นจะเอาคำตอบราวกับว่าเธอเพิ่งไปแ
