“ฟลอนซ์ไปดูเอเดรียนกว่าค่ะ ไม่รู้ว่าเอเดรียนรบกวนคุณจีซัสหรือเปล่า”
“อย่าเลยฟลอนซ์ ปล่อยให้ลูกอยู่กับจีซัสไปเถอะ คุณก็รู้ว่าลูกเราเป็นเด็กน่ารัก ไม่งอแงหรอกน่า”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่”
“ว้าย”
ฟลอเรนซาร้องเสียงหลง เพราะทันทีที่เอริคว่าจบ เขาก็ตวัดเอาร่างของเธอขึ้นสู่อ้อมแขน หญิงสาวรีบยกแขนขึ้นคล้องลำคอหนาอย่างกลัวตก
“จะไปไหนคะ” ฟลอเรนซาร้องถามตอนที่เอริคเริ่มขยับเท้า
“ไปทำน้องให้เอเดรียน”
พอเอริคตอบออกมาแบบนั้น ฟลอเรนซาก็ทำหน้างอใส่เขา
“วันๆ คิดแต่เรื่องนี้หรือไงคะ”
“ใช่ และผมก็สลัดมันออกจากหัวไม่ได้เลย”
มาถึงตรงนี้ฟลอเรนซาก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนเหยียดเป็นเส้นตรง เธอทราบแล้วว่าการต่อล้อต่อเถียงกับเอริคก็มีแต่จะเข้าเนื้อ เธอควรจะสงบปากสงบคำเอาไว้น่าจะดีกว่า
“เงียบทำไมล่ะฟลอนซ์”
เอริคกลั้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ตอนที่ถามเธอ แต่หญิงสาวกลับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมเปิดปากโต้ตอ
