“อุ๊ย! หนูมุก...ตัวเล็กเริ่มส่ายหน้าเบ้ปากแล้ว สงสัยจะหิวนมแน่เลยค่ะ”
ป้าบรรจงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหนูน้อยในอ้อมแขนของมุกดาเริ่มส่งเสียงอ้อแอ้ออกมา หญิงสาวจึงหันไปบอกว่า
“ถ้าอย่างนั้นมุกขอตัวพาลูกไปกินนมก่อนนะคะ คงจะเริ่มหิวอย่างป้าว่าอีกแล้วค่ะ”
มุกดาเดินกลับเข้าบ้านพร้อมหัสดินทร์ท่ามกลางสายตายินดีของคนงาน และเมื่อทุกคนกลับไปแล้วก็เหลือแต่ป้าบรรจง ขณะนั้นหญิงวัยกลางคนสังเกตเห็นใครคนหนึ่งด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หลังต้นไม้ใหญ่ใกล้บ้านไม้สัก เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นม่อนยืนอยู่ที่นั่น
“อ้าว...ม่อน...พ่อเลี้ยงกับหนูมุกดาเพิ่งมาถึง แล้วแกไปอยู่ไหนมาเมื่อกี๊ป้าไม่เห็น”
“ม่อนก็อยู่แถวนี้ไงป้า”
“แล้วทำไมถึงไม่มาต้อนรับพ่อเลี้ยง นี่รู้ไหมว่าลูกสาวของพ่อเลี้ยงหน้าตาน่ารักน่าชัง ต่อไปต้องสวยเหมือนแม่แน่ๆ”
“ม่อนไม่กล้าออกไปหรอก ไม่รู้ว่าคุณมุกดาเขาคิดยังไง ยังโกรธม่อนอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“แกจะคิดมากทำไม
