“สวัสดีค่ะคุณวาดิม คุณน้ำอิง” วีด้าโผลเข้ากอดพ่อกับแม่ด้วยความคิดถึง นานแล้วที่เธอห่างจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้ไป บุพการีผู้มีแต่ความรักความห่วงใยมอบให้อย่างไม่มีข้อแม้
“เป็นยังไงบ้างลูก” มือสากมีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยลูบศีรษะเล็กของลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างรักใคร่เอ็นดู
“ด้าสบายดีค่ะ พ่อกับแม่ล่ะคะ เป็นยังไงบ้างแอบทำงานหนักรึเปล่า” วีด้าหรี่ตามอง เธอส่งเงินให้พ่อกับแม่ทุกเดือน หวังเพียงแค่ไม่อยากให้ท่านทั้งสองทำงานมากจนเกินไป จริงๆฉันอยากให้ปิดบริษัทด้วยซ้ำ ฉันเลี้ยงท่านทั้งสองได้สบาย แต่เพราะท่านรักบริษัทนี้มากจึงไม่ยอมทำตามคำขอ
“พ่อก็ทำงานแปดโมงเลิกห้าโมง อย่างพนักงานนั่นแหละ”
“จับผิดพ่อกับแม่แบบนี้ ลูกเองก็เหมือนกันนะ อย่าหักโหมจนร่างกายไม่มีเวลาพักผ่อน”
“นั่นสิ...อื้มม จะว่าไปลูกสาวพ่อก็สวยเหมือนกันนะ แม่ว่ามั้ย” ผู้เป็นพ่อเอ่ยอย่างหยอกล้อ ใบหน้าคมคายเผยยิ้มกว้าง
“สวยมากจริงๆคุณ
