สามอาทิตย์ต่อมา
ชีวิตของตะวันฉายวนเวียนอยู่กับแค่บริษัทและโรงพยาบาล ถ้าเขาว่างวันไหนวันทั้งวันเขาก็จะมาอยู่กับเธอ แม้ว่าอีกคนจะยังคงนอนไม่ยอมตื่นมาพูดคุยด้วย แต่ไม่เคยคิดจะถอดใจ ได้แต่หวังว่าสักวันเธอจะฟื้นขึ้นมาเพื่อฟังคำขอโทษจากปากเขา
ตะวันฉายนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างเตียงคนไข้เช่นทุกวัน คนที่เคยนอนนิ่งเธอกลับค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก สายตาพร่ามัวเพราะหลับไปนานค่อย ๆ เบิกกว้างประมวลภาพจนทุกอย่างชัดเจนขึ้นอีกครั้ง ชีวิตที่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ เธอไม่รู้หรอกว่าหลับไปนานมากแค่ไหน จำได้แค่ว่าเวลาที่หลับไหลไปเป็นชีวิตที่มีความสุขมากอย่างไม่เคยมีมาก่อน เพราะได้เจอหน้าบิดาที่ลาลับโลกนี้ไปแบบไม่ได้ล่ำลากัน แม้จะเป็นเพียงความฝันแต่ก็เป็นฝันที่ดีจนไม่อยากตื่นมาพบกับความเป็นจริง ใบหน้าที่แลดูซีดเผือดหันไปทางที่ชายหนุ่มคนคุ้นตานั่งอยู่
ตะวันฉายหันกลับไปมอง ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างรู้สึกยินดียิ่ง ร่
