ห้าเดือนต่อมา...
เฌอปรางตื่นกลางดึกด้วยอาการปวดท้องรุนแรง น้ำตาไหลรินเพราะเจ็บปวด เธอแทบทำอะไรไม่ถูก มือสองข้างกุมหน้าท้อง เธอหอบหายใจเสียงดัง
“พี่เหนือ…ช่วยปรางหน่อย…เจ็บมาก…” เธอเรียกเขาเสียงสั่น
วาโยตื่นขึ้นทันที น้ำตาคลอด้วยความตกใจ เขารีบลุกจากเตียง ก้าวเข้ามาประคองเธอไว้ “ปราง! โอเคไหม บอกพี่ก่อน!”
เฌอปรางพยักหน้าเบาๆ แต่ปวดจนแทบทรุดตัวลง เขารีบโอบเธอไว้แน่น พาไปนั่งบนรถเข็นที่เตรียมไว้ก่อนหน้าเพื่อความสะดวก เวลาที่เธอเกิดปวดท้องกลางดึก และตอนนี้เขาก็ได้ใช้มัน
“พี่จะพาปรางไปโรงพยาบาลตอนนี้ อย่ากังวลนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว” วาโยกระซิบอย่างมั่นคง
เฌอปรางพยักหน้า พลางจับมือเขาแน่น ทั้งร่างกายสั่นด้วยความเจ็บปวด แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าวาโยจะอยู่เคียงข้างเธอ
วาโยรีบวิ่งวุ่นเตรียมรถส่วนตัว เพื่อที่จะพาเฌอปรางไปที่โรงพยาบาล
“ปราง…ไม่ต้องห่วงไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” เขาพูดซ้
