เฌอปรางหน้าแดงนิดๆ แต่ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปหยิบชุดเด็กอ่อนขนาดเล็กจิ๋วขึ้นมาดู มือบางลูบไปตามเนื้อผ้านิ่มเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “อีกไม่นาน…เจ้าตัวเล็กก็จะได้ใส่ชุดพวกนี้แล้วนะเหนือ”
วาโยก้าวเข้ามายืนด้านหลัง วางมือบนไหล่เธออย่างอ่อนโยน ก่อนก้มกระซิบที่ข้างหู “พี่แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะเห็นปรางอุ้มลูกของเรา”
หัวใจของเฌอปรางเต้นแรงทันที เธอหันไปผลักอกเขาเบาๆ อย่างเขินอาย “พูดแบบนี้คนอื่นได้ยินเข้าก็อายแย่”
“ก็ให้โลกรู้ไปสิ ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลย” วาโยตอบหน้าตาเฉย แต่สายตาเปล่งประกายด้วยความสุข
ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน บรรยากาศในห้างสว่างไสวด้วยแสงไฟ แต่กลับไม่อบอุ่นเท่ารอยยิ้มของคนสองคนที่กำลังจะกลายเป็นพ่อแม่ในอีกไม่ช้า
ก่อนจะกลับ วาโยแอบหยิบตุ๊กตาหมีตัวเล็กใส่รถเข็น เฌอปรางเห็นเข้าก็หัวเราะ “แอบซื้ออีกแล้วนะคะ”
เขาหันมายักคิ้ว “ก็อยากให้ลูกมีเพื่อนเล่นนี่นา แต่จริงๆ…พี่เ
