หลังจากที่วาโย จำเรื่องราวทั้งหมดได้ เขาก็ต้องทำกายภาพบำบัดเนื่องจากว่า ในช่วงที่เขายังป่วยและจำอะไรไม่ได้ ร่างกายเขาอ่อนล้าและเขาไม่ค่อยรับประทานอาหารทำให้สุขภาพของเขาไม่แข็งแรงเท่าไหร่ ตอนนี้เฌอปรางกำลังพาเขามากายภาพบำบัดอยู่ที่ห้องกายภาพบำบัดของโรงพยาบาล
กลิ่นยาฆ่าเชื้ออ่อนๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงเครื่องออกกำลังกายและเสียงคนไข้ที่กำลังทำกายภาพดังสลับไปมา วาโยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาว ดวงตาจับจ้องไปที่อุปกรณ์ตรงหน้า ร่างกายยังอ่อนแรง แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยกำลังใจจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
เฌอปรางยื่นมือไปกุมมือเขาไว้แน่น ดวงตาของเธอทอประกายอ่อนโยนและมั่นคง “พี่เหนือต้องเชื่อมั่นในตัวเองนะ แล้วพี่เหนือจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม”
วาโยยิ้มบางแม้เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เขาค่อยๆ พยุงตัวขึ้นยืนโดยใช้ไม้ค้ำ เฌอปรางก้าวเข้ามาอยู่ข้างเขาทันที ราวกับพร้อมจะรับเขาไว้หากล้มลง
“พี่อาจจะเดินช้า…แต่ตราบใดที่ม
