“พี่เหนือ…” เสียงเธอแผ่วจนแทบขาดห้วง น้ำตาไหลไม่หยุด ขาอ่อนจนแทบทรุด เธอทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้รอหน้าห้องฉุกเฉิน มือทั้งสองกุมท้องของตัวเองแน่นด้วยความหวาดกลัว เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะเสียเขาไป เธอเพิ่งรู้ว่าเขาสำคัญกับเธอแค่ไหน ก็เมื่อตอนที่เธอจะเสียเขาไป
“ปราง…” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้น ฌานรีบวิ่งเข้ามาหาน้องสาว เขาคุกเข่าลงตรงหน้า กุมไหล่เธอไว้มั่น “ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่นี่แล้ว ปรางไม่ต้องกลัว”
เพียงได้ยินเสียงพี่ชาย น้ำตาที่กักเก็บก็พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย เธอโผเข้ากอดพี่ชายแน่น สะอึกสะอื้นจนคำพูดติดขัด “พี่…ปรางกลัว…ปรางกลัวจะเสียเขาไป”
ฌานลูบศีรษะเธอเบาๆ น้ำเสียงจริงจังแต่แฝงความอ่อนโยน “ไอ้เหนือมันดื้อ มันไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอก…มันต้องกลับมา ปรางเชื่อพี่สิ”
ไม่นานนัก เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้น คุณพริ้มเพราและคุณเอนกวิ่งเข้ามาพร้อมสีหน้าตื่นตระหนก
