“แกบอกตัวเองไม่รู้สึกอะไร…แต่ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้…” เธอสะอื้นเบาๆ เสียงขาดห้วง ร่างกายสั่นไหวอยู่ใต้ผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวเองไว้
ความเสียใจไม่ได้มาจากการที่เธอเสียสิ่งสำคัญไปเพียงอย่างเดียว แต่มันยังปนเปกับความไม่แน่ใจ ว่าคนที่ได้มันไป…คิดเหมือนเธอหรือเปล่า หรือสำหรับเขา…มันก็เป็นเพียงคืนที่ผ่านไปคืนหนึ่งเท่านั้น
น้ำตายังคงไหลไม่หยุด เฌอปรางยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ไม่อยากให้ใครได้ยิน แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนกำลังแตกสลายทีละน้อย
คืนนี้ยาวนานเหลือเกิน…
คืนนั้น…บ้านฝั่งวาโยก็ไม่ได้สงบไปกว่ากันเลย
เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างในห้องของตัวเอง แต่กลับพลิกตัวไปมาไม่รู้กี่ครั้ง สายตาจ้องเพดานมืดสนิทโดยไม่แม้แต่จะข่มตาได้สักนิด
ปากเขาอาจจะพูดจาไม่ดี ชอบหาเรื่องแกล้ง ชอบยั่วโมโหเฌอปรางจนเธอเข่นเขี้ยวใส่ แต่ในส่วนลึกของหัวใจ เขาก็เฝ้าดูแลเธอมาตลอด เหมือนน้องสาวข้างบ้านที่เติบโตมาด้วยกัน
แ
