ท่านประธานตัวร้ายกับยัยคู่ปรับจำเป็น

เพิ่งรู้สึก

วาโยยืนพิงรั้วบ้านฝั่งของตัวเอง มองไปยังบ้านข้างๆ ที่เพิ่งปิดประตูลงเสียงดัง เขาเผลอยกยิ้มบางๆ ออกมา ทั้งที่รู้ว่าเฌอปรางตั้งใจหนีหน้าเขาอย่างชัดเจน

แต่ในแววตาของเธอที่หลบเลี่ยง…ในท่าทีที่ทั้งโกรธทั้งอายเมื่อเผชิญหน้ากันเมื่อครู่ มันไม่ใช่แค่ความรำคาญใจธรรมดา เขารู้ดีว่ามันมีบางอย่างซ่อนอยู่ลึกกว่านั้น ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

เขาหลับตาลง ภาพคืนนั้นย้อนกลับมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ความเงียบสงัดในห้องนอนแขก ร่างบางของเธอที่สั่นสะท้านภายใต้สัมผัสของเขา และร่องรอยที่ไม่อาจปฏิเสธได้ หยดเลือดเล็กๆ บนผ้าปูที่นอนสีขาว เป็นสิ่งยืนยันชัดเจนว่าเขาเป็น "คนแรก" ของเธอ

หัวใจวาโยกระตุกเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างปนเประหว่างความภูมิใจกับความรู้สึกผิด มันยากเกินกว่าจะอธิบาย

เขาไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะเป็นเธอ…ยัยคู่กัดที่เจอกันทีไรก็เถียงกันทุกครั้ง แต่ในคืนนั้น เธอกลับยอมมอบทุกสิ่งให้เขาอย่างไม่มีทางย้อนคืนได้

“ปราง…” วาโยพึมพำชื่อเธอเบาๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ทั้งขำ ทั้งเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

เขาไม่รู้ว่าเธอจะเกลียดเขามากแค่ไหนหลังจากนี้ แต่ที่แน่ๆ…สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา มันคงไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

ในความมืดเงียบของค่ำคืน ห้องนอนที่เคยเป็นที่พักกายสบายใจกลับกลายเป็นที่คุมขังของความคิดและความรู้สึกที่รุมเร้า

เฌอปรางนอนขดตัวอยู่บนเตียง ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ตลอดวันไหลออกมาไม่หยุดจนหมอนเปียกชื้นไปครึ่งใบ

เธออาจจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าเพื่อน ต่อหน้าวาโย ต่อหน้าทุกคน แต่เมื่ออยู่ลำพัง ความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับก็ถาโถมเข้ามาไม่หยุด

“แกมันโง่เอง…ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น…”

เธอกัดริมฝีปากแน่น ความทรงจำเมื่อคืนฉายซ้ำอยู่ในหัว ทั้งสัมผัสที่ยังคงติดตรึง ทั้งความเจ็บแปลบที่บ่งบอกว่าครั้งนั้นคือ “ครั้งแรก” ของเธอ มันไม่ใช่แค่เรื่องเล่นๆ ที่จะลืมได้อย่างง่ายดาย