“ถ้างั้นก็ดีแล้ว สิวหายแล้วก็ดี ลูกไปนอนเถอะ” แค่ได้ลูกสาวกลับมาก็พอแล้ว จะกลับมายังไงก็ช่างเถอะ ยังไงลูกก็คือลูกคนเดิมของพ่อ
เช้านี้เป็นวันหยุดผู้คนต่างตื่นเช้าและออกมาที่ตลาดเพื่อหาซื้ออาหารสด อาหารแห้ง กันอย่างหนาตา ตลาดแห่งนี้เป็นตลาดค้าส่งและค้าปลีกขนาดใหญ่ อยู่ไม่ห่างจากบ้านนายภูชิตนัก เพราะเขาชอบทำกับข้าวให้ลูกสาวกิน ยลรดาก็ชอบทำกับข้าวให้เขากิน แต่เมื่อคืนยลรดาไม่ยอมแตะต้องอาหาร เขาจึงตื่นแต่เช้ามืดออกมาเพื่อหาซื้อปลาช่อนตั้งใจจะทำข้าวต้มปลาช่อนของโปรดให้เธอ
ขณะที่ภูชิตกำลังเดินไปที่แผงผักของป้าสายหยุดซึ่งคุ้นเคยกันดี สองตาของเขาหันไปมองผู้คนที่กำลังมุงดูหน้าร้านขายส่งของเจ๊อนงค์
“เขามุงดูอะไรกันป้า” ภูชิตเอ่ยถามแม่ค้าขายผัก
“เห็นว่ามีพระเอกหนังจากอะไรวู้ดๆมาเดินในตลาดคนเลยไปมุงดูกัน เห็นว่าหล่อมาก แม่ค้ากรี้ดกันทั้งตลาดเลย”
แม่ค้าแผงไข่วัยสามสิบเศษที่กำลังหยิบไข่ไก่ใส่ถุงให้ล
