เมียลับในปกครอง

มีเจ้าของแล้ว

"มอง...มองตามเขาตาละห้อย...

"ถูกใจว่ะ..ตามไปขอเบอร์ดีไหมวะ

"ไม่ดี...ขอเบอร์ใครซี้ซั้วเดี๋ยวผัวเขาก็ตามมากระทืบเอาอีกหรอก

โปรดปราณเอ่ยปากจนเพื่อนทั้งสองหันมามองเป็นตาเดียวกัน เป็นครั้งที่สองที่มันขัด ครั้งแรกก็พึ่งจะผ่านไปเมื่อกี้ มันบอกเขามีผัว มาครั้งนี้จะตามไปขอเบอร์ มันบอกว่าไม่ดี กลัวเพื่อนรักจะถูกผัวเขากระทืบ กลัวเหรอ ? คนอย่างเวหาเคยกลัวซะที่ไหน ใครกล้าก็เดินเข้ามา มาแบบเปิดเผยนะ ไม่ใช่ลอบกัดเหมือนคราวที่แล้ว

"มึงห่วงกู ????

"มึงเป็นเด็กห้าขวบหรือไง ? ทำไมกูต้องห่วง โตเป็นควาย...

"เออนั่นดิ..แล้วมึงจะพูดเพื่อ ??? กูโตแล้วไอ้สัด ! ดูก็รู้ว่าน้องเขายังไม่มีผัว

"ไม่มีพ่องมึงดิ !!

"อ้าว..ไอ้นี้..อะไรของมึงวะ แค่นี้ด่าถึงพ่อ...หรือมึงไปรู้อะไรมา...

"นั่นดิ...มึงรู้จักน้องเขาใช่ไหมไอ้โปรด : ดีเซลถามจี้ เพราะอีกคนเริ่มมีพิรุษ โปรดปราณทำทีถอนหายใจก่อนจะพูดปลดเพื่อนออกไปเพื่อตัดรำคาญ

"ก็น้องคนนั้นเขาอยู่คอนโดเดียวกันกับกู อยู่ห้องตรงข้าม ช่วงเช้าๆกูเห็นผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเราเดินออกจากห้องเขาบ่อยๆ มึงคิดว่าไง ?

"เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้

"เพื่อนที่ไหนจะมานอนค้าง ?

"มีผัวแล้วไงวะ...มีได้ก็เลิกได้ กูไม่สนใจหรอก กูชอบ กูถูกชะตากับคนนี้มาก อยากคุยด้วยว่ะ

"ดื้อรั้น...สักวันมึงจะโดนผัวเขากระทืบ !

"กูจำเป็นต้องกลัวเหรอ

"ถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะ อย่ายุ่งกับคนนี้

"เออ..รู้แล้ว...ห่วงกูจังวะ..

โปรดปราณจ้องเวหา ย้ำชัดว่าผู้หญิงคนนั้นมีผัวแล้ว ความจริงก็ไม่ได้หวง..หากเธอจะคุยกับเพื่อนของเขา เดิมทีก็คิดจะผลักเธอไปให้พ้นๆ เพราะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าตัวเขาเองจะมีเจ้าของแล้ว อยากเคลียร์ตัวเอง ไม่อยากเอาเรื่องของเธอมาเป็นปัญหาในอนาคต

[คอนโดหรู]

โปรดปราณเดินเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ สายตาคมมองคนตัวเล็กนอนหลับอยู่บนเตียง เขารู้ว่าเธอแกล้งหลับ ที่หันหลังให้คงเพราะยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าที่เขาทำเหมือนไม่รู้จักกัน

โปรดปราณเดินเข้าไปใกล้..ก่อนจะวางสิ่งของที่ถือติดมือมาลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง คนตัวสูงทิ้งตัวลงนอนข้างๆ มือหนายื่นไปกอดเอวคอด ปลายจมูกคมซุกลงไปที่บริเวณซอกคอขาว

"โกรธเหรอ ?

"เพลินมีสิทธิ์นั้นด้วยเหรอคะ

"ไม่มี....แต่ตอนนี้เธอกำลังทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ควรทำ

"........... เพลินตาไม่โต้เถียงเขากลับไปเลยสักคำทุกคำพูดของเขามันล้วนคือความจริง เธอไม่มีสิทธิ์ ถึงจะนอนกอดกันทุกคืน แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวของเขาอยู่ดี

"จะเงียบก็เงียบไป แต่ฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะบอก

"...........

"ต่อไปฉันคงไม่ได้มาหาเธอ : น้ำเสียงราบเรียบของเขาเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ เพลินตาชะงัก หัวใจเต้นผิดจังหวะเหมือนถูกดึงลงก้นเหวในพริบตา

"คะ ??? : เพลินตาหันกลับมามองเขา ด้วยคำที่บอกมันทำหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ เหมือนมันเต้นช้าลงไปทุกที สายตาจ้องมองเขาด้วยความเศร้า แค่คำที่เขาเกริ่นออกมาก็ทำเธอชาไปทั้งตัวแล้ว เธอพยายามกลั้นลมหายใจ ราวกับกลัวว่าหากหายใจต่อ น้ำตาจะไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

"อีกสองเดือนฉันจะแต่งงาน : คำพูดนั้นทำเอาหัวใจเธอเหมือนถูกกระชากออกไปทั้งดวง มือเย็นเฉียบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"..แต่งงาน ?

"อืม...

"แต่งกับใครคะ...: เธอถามเสียงเบาราวกระซิบ ดวงตากลมโตสั่นระริก

"...กับยาหยี : คำตอบนั้นทำให้เธอเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะ ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นเสียงว่างเปล่า

"......... : ความเงียบอัดแน่น เสียงในอกดังก้องจนกลบเสียงอื่นไปหมด

"หลังแต่งแล้วยาหยีจะไปเรียนต่อที่อเมริกา ฉันเองก็คงจะตามไปด้วย

"คุณโปรดรักเธอ ? : สมองประมวลผลไม่ถูกแต่ก็กลั้นใจถามออกไป จำได้ว่าหลายเดือนก่อนเขาบอกจะไม่มีใคร ไม่คิดจะลงเอยกับใคร คำพูดของเขาในวันนั้นเหมือนดั่งน้ำทิพย์ที่ใช้หล่อเลี้ยงหัวใจของเธอให้อยู่รอดจนถึงทุกวันนี้ เพราะความหวังว่าสักวันเขาจะมองเห็นเธออยู่ในสายตา แต่แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้กลับคำ มือของเธอบีบชายกระโปรงแน่น ขณะมองเขาด้วยแววตาสั่นไหว

"ยาหยีท้อง...ฉันต้องรับผิดชอบ : หัวใจเธอแทบหยุดเต้น ความรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดช้าๆ ที่กลางอกอีกครั้ง เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ทำคนอื่นท้อง เพราะแบบนี้ความสัมพันธ์ของเราเลยต้องจบลง

"......

"คุณไม่ตอบคำถามเพลิน คุณโปรดรักเธอเหรอคะ : น้ำตาคลอเบ้าเอ่ยถามเขา จะแต่งเพราะอะไรไม่สำคัญ สำคัญแค่ว่าเขารักเธอคนนั้นหรือเปล่า เสียงของเธอสั่นเครือเกือบกลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหว

"รักหรือไม่รักมันสำคัญตรงไหน เพราะถึงยังไงคนที่ฉันรักก็ไม่มีทางเป็นเธอ

"คุณโปรด อึก อึก.. : เสียงสะอื้นติดอยู่ในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนหยาดน้ำตาเริ่มร่วงลงทีละหยด

"ฉันเคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบคนร้องไห้...

"แปลว่าคุณจะทิ้งเพลินแล้วใช่ไหม อึก อึก : คำพูดเย็นชาของเขาซ้ำเติมจนแทบขาดใจ เสียงสะอื้นในลำคอจนพูดออกมาไม่ชัดถ้อยชัดคำ เพลินตากลั้นหยดน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อตอนนี้หัวใจมันเจ็บปวด เจ็บมากกว่าทุกครั้งที่เขาสาดคำพูดร้ายๆใส่เธอ

"ไม่ใช่ตอนนี้หรอก ที่ฉันบอกเพราะอยากให้เธอเตรียมใจ...

"คุณโปรดรู้ว่าเพลินรัก ไหนเคยบอกว่าจะไม่จริงจังกับใคร แล้วทำไมวันนี้ถึงกลับคำ อึก อึก : เสียงสั่นเครือของเธอแฝงด้วยความเสียใจปนสิ้นหวัง ดวงตาแดงก่ำจนมองอะไรไม่ชัด

"อย่ามาทวงอะไรจากฉัน เธอก็รู้ดีนิ..ว่าผู้ชายเวลาที่เขาหิว เขาอยากกิน ขอแค่อีกฝ่ายยินยอมมันพูดได้หมดทุกอย่าง กับฉันเธอซื่อที่จะเชื่อ แต่กับคนอื่นเธออย่าเชื่อในคำพูดพวกนั้นเด็ดขาด เพราะมันไม่เคยมีความจริง ทุกคำที่พูดแค่หลอกล้อให้เธอยอม : คำสารภาพที่โหดร้ายแทงทะลุหัวใจ ทำให้เธอตัวสั่นราวกับคนถูกฟาดด้วยแส้

"อึก..อึก...คุณโปรดใจร้าย... : เธอร้องออกมาด้วยความอัดอั้น แต่แววตาของเขายังคงไร้ความปรานี

"ฉันก็ไม่เคยบอกว่าฉันใจดี...

".........

"หยุดงอแง แล้วเตรียมใจตัวเองให้เข้มแข็ง ระหว่างนี้ฉันคงไม่ค่อยมาหา เธออยากทำอะไร อยากไปที่ไหน อยากไปกับใครก็แล้วแต่เธอ ไม่ต้องมาบอกหรือมารายงานฉันเหมือนเมื่อก่อน มองหาอะไรใหม่ๆ สักวันเธอจะเจอคนที่ดี คนที่รักเธอ

"....อึก...อึก.. คุณพูดง่าย

"ไม่เห็นมีอะไรยากเลยนิเพลิน ก็แค่ตัดใจจากฉัน..มองหาคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม ...

ยิ่งพูดยิ่งเหมือนเอามีดแหลมนับสิบเล่มมาแทงกลางอกของตัวเอง ทุกคำพูดมันชัดเจนว่าเขาไม่เคยมีเยื่อใย เจอมาบ่อยครั้ง แต่ไม่เคยชินกับมันเลยสักครั้ง เพลินตาร้องไห้สะอึกสะอื้น หันหลังให้กับเขา คนใจร้ายที่ทำลายหัวใจเธอมานับครั้งไม่ถ้วน...จะให้ลืมให้เลิก คนไม่รักก็พูดออกมาได้อย่างง่ายดาย แล้วเธอล่ะ เธอรักเขาสุดหัวใจหากตัดใจได้ง่ายๆเหมือนตัดกระดาษก็คงจะดี ไม่ต้องเจ็บ ไม่เสียใจเหมือนที่เป็นอยู่