เมียลับในปกครอง

ไม่มีเจ้าของ

นานนับสัปดาห์ที่เพลินตาต้องทนอยู่กับความโดดเดี่ยว อ้างว้าง ในพื้นที่ที่เคยมีเขาคนนั้นอยู่เคียงข้างกาย แต่วันนี้กลับเหลือเพียงเธอที่ต้องทนอยู่กับความเงียบ ความเหงา ความว่างเปล่า ทุกอย่างเธอเป็นคนรับ เป็นคนเผชิญมันด้วยตัวเอง หลายครั้งที่เอ่ยถามหัวใจของตัวเองซ้ำๆ เธอสิ้นไร้ไม้ตอกมากเลยหรืออย่างไร ทำไมกัน กับอีแค่ผู้ชายคนเดียว ทำไมมันถึงยังคิดถึง ทำไมลืมไม่ได้สักที

นั่งร้องไห้อยู่นานจนมีเสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น เพลินตาหยิบมันขึ้นมามองช้าๆ ก่อนจะเห็นว่าเป็นเบอร์ของผู้เป็นแม่เธอจึงกดรับสายในทันที

"จ้ะแม่ ...

"เป็นยังไงบ้าง พักนี้ไม่เห็นโทรมาหาแม่เลยเรียนหนักเหรอลูก

"พอดีเพลินยุ่งๆเรื่องซ้อมบทละครเวทีอ่ะจ้ะ ขอโทษด้วยนะจ้ะที่ทำให้แม่เป็นห่วง

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วลูกกินข้าวหรือยัง ได้อะไรกินล่ะ

"เพลินยังไม่หิวเลยจ้ะ กะว่าจะกินมาม่า หาอะไรกินง่ายๆ เพลินขี้เกียจลงไปซื้อ

"มาม่าอีกแล้วกินทุกวันไม่เบื่อหรือไงลูก

"ไม่หรอกจ้ะ เพลินกินได้ เดี่๋วเดือนหน้าก็จะปิดเทอมแล้ว เพลินจะล้างท้องเอาไว้กินกับข้าวฝีมือแม่ไงจ้ะ

"แม่จะรอนะเพลิน ถ้าอยู่ที่โน่นมันเหนื่อย กลับมาเรียนมหาลัยแถวบ้านเราก็ได้นะลูก แม่เป็นห่วง

"อีกปีกว่าๆเพลินก็จะได้ออกฝึกงานแล้ว นี่ก็ว่าจะกลับไปฝึกที่บ้านเรา ฝึกเสร็จก็จบ จบแล้วจะได้ทำงานต่อเลย

"ก็ดีเหมือนกัน เพลินมาอยู่บ้านพ่อกับแม่จะได้หายห่วง

"ไม่ต้องห่วงเพลินหรอกจ้ะ เพลินโตแล้วนะ เพลินดูแลตัวเองได้ ลูกแม่เก่งจะตาย

"จ้า~~ แม่คนเก่ง สบายดีก็ดีแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก แม่ไปหายาให้พ่อเองก่อน ดูแลตัวเองดีๆ แม่รักลูกนะ

"เพลินก็รักพ่อกับแม่นะจ้ะ

"จ้า....ดูแลตัวเองดีๆนะลูก

หลังจากวางสายผู้เป็นแม่ เพลินตาฟุบใบหน้าลงไปที่หมอน ก่อนจะร้องไห้จนน้ำตาเปียกชุ่มหมอนหนุนไปทั้งใบ พรางคิดในใจในยามที่เธอเจ็บปวด ผิดหวังเสียใจยังดีที่เธอมีครอบครัวคอยรักคอยห่วงใย มีพ่อ มีแม่ที่เลี้ยงดูเธอมาอย่างดีตั้งแต่เกิด พวกท่านไม่เคยทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ แล้วอีกคนที่ไม่เคยเลี้ยงดูปูเสื่อ เห็นเธอเป็นแค่ทางผ่าน ทำไม ทำไมเธอถึงรักเขาจนลืมสิ้นศักดิ์ศรีของตัวเอง ทำไมโง่งมไม่จบไม่สิ้นสักที บอกกับตัวเองเธอต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เธอคือความหวังของครอบครัว จะเอาอนาคตของตัวเองมาทิ้งเพราะผู้ชายคนเดียวแบบนี้ไม่ได้ ให้กำลังใจตัวเอง เธอต้องสู้ สู้ต่อไปนะเพลินตา

[มหาวิทยาลัย]

"อีซอล...สายขนาดนี้แล้วเพลินตามันยังไม่มาเรียนอีกเหรอ

"กูก็นั่งอยู่กับมึง มึงไม่เห็นแล้วกูจะเห็นหรือไง

"เฮ้ย...หรือมันจะไม่สบายวะ มึงลองโทรหามันดิ

"เออๆๆๆ ห่วงจังนะเพื่อนคนนี้นิ

กุญแจซอลหยิบมือถือขึ้นมากำลังจะโทรออกหาเพลินตาตามคำสั่งของนิวเยียร์ ยังไม่ไม่ทันได้กดเบอร์โทร คนที่กำลังพูดถึงก็เดินเข้ามาในห้องสมุดพร้อมกับใบหน้าซีดเซียว

"มันมาโน่นแล้ว

"ไงจ้ะเพื่อนเพลิน ทุกวันนี้ลาบ่อยนะคะ เป็นอะไรหน้าตาซีดๆ อกหักเหรอ..

"มึงก็พูดไปเนาะ แฟนมันยังไม่มีเลย จะอกหักได้ไง

"กูแค่แซวๆ เห็นหน้ามันเครียดๆเผื่อมันจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แล้วยังไง มึงหายหัวไปไหนมาตั้งสองวัน

"ไม่สบายน่ะ...นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้อง

เพลินตาตอบกลับไปนิ่งๆ เธอไม่สบายจริงๆ ส่วนสาเหตุของการไม่สบายนั้นคงไม่สามารถบอกใครได้ เพระทุกอย่างมันคือความลับ

"มึงรู้ป่ะ...ตอนมึงไม่มานะอีนิวมันขยั้นขยัน มันจดทุกตัวอักษรที่อาจารย์พูด เพราะกลัวว่ามึงจะตามเพื่อนไม่ทัน..

"มันแน่อยู่แล้ว ก็อีเพลินมันเพื่อนรักกูนิ...เพื่อนไม่สบายกูก็ต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดีสิ

"มันขยันมาก ขยันจนกูอดคิดไม่ได้หรือมึงมาเข้าสิงร่างมัน มันทำตัวเหมือนมึงไม่เหมือนอีกะเทยนิวจอมขี้เกียจเลยสักนิด

"ขอบใจมากนะนิว...คงจะมีแต่พวกมึงที่รักและหวังดีกับกู

"ไม่เป็นไรจ้ะเพื่อนเพลิน สำหรับเพื่อนเพลิน แค่นี้สบายมาก

"แหม~~~ ทีกับเพื่อนซอลไม่เห็นเคยทำอะไรแบบนี้ให้เลยนะคะ

"สิทธิพิเศษเฉพาะเพื่อนเพลินจ้ะ :)

"เช่อะ..ลำเอียง

กุญแจซอลเบ้ปากมองบน นิวเยียร์มันเป็นแบบนี้ตลอด กับเธอมันชอบกัดชอบแขวะ แต่กับเพลินตามันช่วยเหลือตลอด คงเป็นเพราะเพลินตาเรียบร้อยพูดจาดีไม่เคยด่าเพื่อนเลยมั้ง ตรงข้ามกับเธอที่ด่ามันได้ตลอดเช้า กลางวัน เย็น

ระหว่างที่สามคนพูดคุยกัน หนุ่มหน้าคมบุคคลที่เป็นที่จับตามองของสาวๆในมหาวิทยาลัยเดินตรงดิ่งมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของพวกเธอ การปรากฏตัวของพวกเขาทำให้พวกเธอกลายเป็นจุดสนใจ สายตานับสิบคู่ให้หันมามองพร้อมกับเสียงกระซิบกระซาบ หนุ่มหล่อยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดมาให้ ดอกไม้นั้นอยู่ตรงหน้าของเพลินตา

"ดอกไม้สำหรับคนสวยครับ

"กรี้ดดด..พี่เวหา มึงพี่เวหาคณะวิศวะเอาดอกไม้มาให้เพลินตา : เสียงกระซิบดี้ด้าของนิวเยียร์กับกุญแจซอลดังขึ้น พร้อมกับท่าทีตื่นเต้นดีใจสุดๆที่หนุ่มหล่อสุดฮอตของมหาวิทยาลัยกำลังขายขนมจีบให้กับเพื่อนรักของเธอ

"ขะ...ขอบคุณค่ะ : เพลินตารับเอาไว้ตามมารยาท แวบหนึ่งหันไปมองอีกคนที่จ้องเธอตาไม่กะพริบ เขายืนกอดอกมองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว ไม่เจอหน้าเขามานานเกือบสองสัปดาห์ มันคิดถึง คิดถึงมาก แต่ดูเหมือนคนจะไม่เคยคิดถึงเธอเลยสักนิด

"พี่ชื่อเวหานะครับ...ไม่ทราบว่าน้องมีแฟนหรือยัง

"..ถามตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ......

"พี่ชอบน้อง อยากจีบแต่ไม่รู้น้องมีเจ้าของหรือเปล่า

"พอได้แล้วไอ้เว...กลับกันเถอะเสียเวลา สวยตรงไหนวะ ไม่เห็นจะสวยเลย : เสียงหนาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยจะพอใจ ชักชวนเพื่อนรักให้รีบกลับคณะของตัวเอง

"โสดค่ะ..เพลินโสด ยังไม่มีแฟน

โปรดปราณหันมามองตาเขียวปัด สายตาดุดันส่งมาถึงเธอ แต่เพลินตากลับไม่สนใจยังคงยืนยันคำตอบและส่งยิ้มไปให้เวหา

"โสด แปลว่าจีบได้ใช่ไหมครับ

"ค่ะ...จีบได้เพราะเพลินไม่มีเจ้าของ

คำตอบของเธอทำโปรดปราณเก็บอาการไม่อยู่ เขาทำสีหน้าท่าทางไม่พอใจก่อนจะหันหลังเดินออกไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก เพลินตาหันไปมองตามแผ่นหลังกว้าง เธอผิดด้วยเหรอ ในเมื่อเขาเป็นคนบอกเอง วันหนึ่งเธออาจจะเจอใครที่ดีที่รักเธอจริงๆ ซึ่งคนๆนั้นไม่มีทางเป็นเขา ผิดเหรอที่เธอจะเปิดใจยอมรับอะไรใหม่ๆเข้ามาในชีวิต